❓یکی از برادران سؤال کرده بود که ما از خودمان یک حرکت رو به تکامل ادراک نمی‌کنیم و مانند کسی هستیم که درجا میزند. ✅ پاسخش ممکن است چند مطلب باشد... یک پاسخش این است که هیچ طلبه‌ای نیست که مشغول درس خواندن شده باشد و این حرف را بتواند بزند که من دارم درجا می‌زنم! چون او مشغول استفاده از علوم است و علم ارزش زیادی دارد. ◾️ برای کسانی که بخواهند به اسلام خدمت بکنند، هیچ شب و روزی نیست مگر این‌که یک قدمی برداشته‌اند، منتهی چون در مقدمات هستند، محسوس نیست. مقدمه هم، مانند سفر است. اگر حاجی با شتر از منزل و شهر و دیار خودش حرکت کند هر قدمی که شتر بر می‌دارد به عنوان یک مقدمه حساب می‌شود که حاجی دارد آن را طی می‌کند و آن را به دست می‌آورد و به هدف نزدیک می‌شود. منتهی چون قدم‌ها محسوس نیست، فکر می‌کند که من مثلا ده روز است در راهم ولی هنوز به جایی نرسیده‌ام! ‼️ خوب راهِ یک ماهه را که نمی‌شود ده روزه طی کرد. باید یک ماه در راه باشد تا به مقصدش برسد. و لذا در ثواب رفتن به زیارات و کارهای خیر در روایات، روی قدم هم حساب شده است و گفته‌اند هر قدمی ثوابی دارد. چون می‌بینند کسانی که رو به کار خیر می‌روند، دارند زحمت می‌کشند؛ پس برای هر قدم‌شان هم یک ثوابی خواهد بود. منتهی به هدف که رسیدند البته آن اهداف، ثوابش بیشتر است و فرق می‌کند. 🔺 آموزش ادب عربی به خاطر فهم قرآن، عبادت است. آموزش منطق به خاطر فهم و درک معارف دقیق، عبادت است. در مجالسی که سخنان، علمی یا عمومی گفته می‌شود ، در هر صورت ثواب هست، منتهی ثواب و ترقی محسوس نیست اما موجود هست. بنابراین باید در تکلیف کوتاه نیامد خواه این که نتیجه‌ای داشته باشد یا نداشته باشد. ☑️ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama