در بخشی از این پیام آمده بود براساس برآوردهای انجام شده مدت مقاومت شهر یک ساعت پیش‌بینی می‌شود؛ بر این اساس از مسئولین امر خواسته شده بود نیروهای ارتش را جهت سرکوب اشرار مسلح و دفع تجاوز به منطقه اعزام کنند.
مهاجمان مسلح پس از محاصره و قطع کلیه خطوط ارتباطی و راه‌های زمینی و مسیرهای منتهی به شهر پاوه در ۲۵ مرداد ۱۳۵۸ وارد آن شهر شدند و با استقرار در ارتفاعات مشرف به پاوه و همچنین تصرّف نقاط حساس شهر کنترل اوضاع را دراختیار خود گرفتند. تنها نیرویی که همچنان به مقاومت سرسختانه در برابر هجوم بی‌امان چریک‌های مسلح ادامه میداد پاسگاه ژاندارمری، نیروهای مردمی و ستاد خودجوش سپاه پاسداران انقلاب شهر بود.
در پی ارسال پیام مذکور، هیأتی مرکب از دکتر مصطفی چمران (معاون نخست وزیر و وزیر دفاع وقت) سرتیپ ولی‌الله فلاحی (فرمانده نیروی زمینی) و ابوشریف (معاون عملیاتی سپاه) جهت بررسی اوضاع با سه فروند بالگرد که حامل مهمات و اقلام ضروری برای نیروهای ژاندارمری و سپاه بودند، بعداز ظهر ۲۵ مرداد ۱۳۵۸ عازم شهر پاوه شدند. درآن مأموریت پر مخاطره هلیکوپتر حامل دکتر چمران مورد اصابت گلوله واقع شد و در نتیجه وی در محاصره مهاجمان مسلّح گرفتار آمد و دوشادوش نیروهای ژاندارمری و پاسدار به مقابله و مقاومت در برابر عناصر فریب خورده پرداخت و خاطرات ارزشمندی از شجاعت و دلیرمردی از خود به یادگار گذاشت.
نحوه شهادت
پایگاه سوم شکاری که از قبل در جریان تحرکات گروهک‌ها در منطقه بود و آمادگی انجام هر گونه عملیاتی را براساس دستور داشت، لذا پس از مطلع شدن از ماجرا، با به پرواز درآوردن ۲ فروند هواپیمای شکاری«اف- ۴» بر فراز شهر و شکستن دیوار صوتی لحظات پراضطرابی را برای مهاجمان مسلّح فراهم نمود تا زمینه حضور نیروهای مسلّح خودی را فراهم نمایند. سرگرد محمد نوژه از جمله داوطلبانی بود که برای سرکوب این یاغیان سر از پا نمی‌شناخت و بر این پیمان نیزجان فدا کرد و مشتاقانه پذیرای مأموریتی بی بازگشت شد. سرانجام در ۲۵ مرداد ۱۳۵۸ سرگرد خلبان محمد نوژه به همراه ستوان یکم خلبان بشیر موسوی (کابین عقب) که به جهت پشتیبانی از بالگردهای نیروی زمینی ارتش و ستون اعزامی کرمانشاه به پاوه اعزام شده بود پس از انجام عملیات، در حین انجام گشت‌های هوایی هواپیما مورد اصابت آتشبار عناصر ضدانقلاب قرار گرفت و هواپیما از کنترل خارج شد درحالی که دست راست خلبان کابین جلو در اثر اصابت گلوله به درون کابین قطع شده بود متأسفانه هیچیک از خلبانان فرصت استفاده از صندلی‌پران را نیافتند و هواپیما به کوه اصابت کرد و در منطقه قشلاق بین پاوه و روانسر سقوط کرد و در روز ۲۱ ماه رمضان سرگرد خلبان محمد نوژه و بشیر موسوی با خون خویش افطار کردند.
پس از شهادت وی، با تلاش ارزشمند مسئولین امر که به پاس خدمات این شهید والامقام صورت گرفت، پایگاه سوم شکاری همدان به پایگاه شهید نوژه تغییر نام یافت. این پایگاه به لحاظ موقعیت جغرافیایی و امکانات دفاعی با برخورداری از خبره‌ترین خلبانان و مستعدترین کارکنان، یکی از پر جنب و جوش‌ترین، فعالترین و از کانون‌های اصلی و محوری پشتبانی هوایی در طول سالهای دفاع مقدس بود هر چند تلاش دشمنان اسلام و انقلاب برآن بود تا چهره پایگاه را مخدوش نمایند ولی به حق کارنامه درخشان این سلحشوران در طول جنگ تحمیلی و در قبل و بعد و دوران سازندگی، دوست را به تعجب و دشمن را به حیرت وا داشته است.
کودتای نافرجام نقاب در ۱۸ تیر ۱۳۵۹ که به غلط به کودتای نوژه شهرت یافت توسط گروهی از سرسپردگان آمریکا و اسرائیل انجام شد و همانگونه که اشاره شد «سرلشکر خلبان شهید محمد نوژه» از خلبانان غیور این پایگاه بود که یک سال قبل از کودتا و در رویارویی با عناصر ضد انقلاب به درجه رفیع شهادت نایل شد. شهید نوژه در هنگام شهادت دارای یک فرزند بود. پایگاه سوم شکاری قبل از پیروزی انقلاب، با عنوان پایگاه شاهرخی شناخته می‌شد که پس از پیروزی انقلاب مدت کوتاهی به پایگاه حرّ و سپس به پایگاه شهید سرلشکر خلبان محمد نوژه تغییر نام یافت.
روح این خلبان تیزپرواز نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران شاد و یاد و نامش برای همیشه درتاریخ افتخارات ایران اسلامی گرامی باد.