⸤ 🌙 ⸣ ↷ _ شب، هنگامی که تاریکی همه‌جا را فرامی‌گیرد، وعده‌گاه عاشقان است. سجّادهٔ‌عبادتِ یاران حضرت، همیشه پهن و منتظرِ آن‌هاست. زمزمه‌های عاشقانهٔ آن‌ها،مانند صدای زنبوران عسل در کندوست. یک شب برای یاران حضرت، زمان رفع خستگی از تلاش‌های روز و انرژی گرفتن از منبع وجود خداوند است. آن‌ها قرار را در بیداری و عبادت در دلِ شب می‌دانند و ناله‌هایشان از ترس خدا، شبیه نالهٔ مادری است که فرزند جوان از دست داده است. همین شب‌زنده‌داری‌ها، آن‌ها را به مقام نورانیت می‌رساند و شور و اشتیاق روزانهٔ خدمت به مردم را برایشان فراهم می‌کند. آن‌ها که کار، فعالیت روزانه و لحظه‌لحظهٔ زندگی‌شان عبادت است، خود را محتاج راز و‌ نیاز و خلوت شبانه می‌دانند؛ پس چگونه ما که هنوز اندر خَم اولین کوچه بندگی هستیم، خود را از اتصال به منبعِ وجودِ خدا و رابطۀ عاشقانه با او بی‌نیاز می‌دانیم؟ [بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸] [آفتاب مهر ۱، ص ۱۰۳] ┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄ @Shabahengam