شب دوم: تن‌های آرام آرامش نیاز طبیعی انسان است. اما انسان‌ها برای رسیدن به آرامش، دو راه برمی‌گزینند: دسته‌ای به همین دل خوش می‌کنند که خود و خانواده‌شان در آسایش باشند؛ اما گروهی دیگر همۀ بندگان خدا را خانوادۀ خود می‌دانند و دایرۀ محبتشان را به اندازۀ همۀ انسان‌ها می‌گسترانند. اولی‌ها آرامش را در آسایش می‌بینند و دومی‌ها در دردمندی و دغدغه‌داری: دغدغۀ آرامش همۀ انسان‌ها. بر اساس همین دردمندی است که اباعبدالله(ع) پیشنهاد اطرافیان را نمی‌پذیرد و به آرامش و امنیت مکه یا یمن یا قلعه‌های تسخیرناپذیر راضی نمی‌شود. او در راهی پای می‌گذارد که از پیش می‌توان بوی خطر را از آن شنید؛ هرچند در این حرکت، حجتی شرعی و عقلی هم دارد: دعوت کوفیان. دایرۀ محبت امام حسین(ع) آن‌چنان گسترده است که مردم رنگارنگ روزگارش را در حلقۀ اصحابش جای می‌دهد: زهیر عثمانی، وهب نصرانی، سعدبن‌حارث خارجی. و این گستردگی همۀ تاریخ را در بر می‌گیرد. کاروان حسین(ع) با ورود به کربلا، این دشت را آرامشگاهی می‌کند به پهنۀ همۀ مردمان و روزگاران. ــــــــــــــــ برشی از کتابِ ازدحام تن‌ها، اجتماع دل‌ها ــــــــــــــــ متن ۱۱ شب منبر دهۀ محرم ۱۴۴‌۲ بر محور محتواییِ امسال: «هم‌بستگی‌ومسئولیت‌پذیری‌اجتماعی» برخاسته از یک مسئله‌‌: «ازدحام تنهایی» ــــــــــــــــ ShabakeTabligh.ir eitaa.com/ShabakeTabligh instagram.com/ShabakeTabligh #شمع شبکۀ مبلغان و عملیات‌های تبلیغی