میرزا اسماعیل دولابی (ره): عزیز من ! ، مومن وقتی محزون و غمدار می شود کسی نمی فهمد. گریه اش مافوق صداست. مافوق صوت است. گریه اش صدا ندارد. اگر صدایش به زمین اصابت کند، همه، مردم را هلاک می کند. مخصوصا گریهء مولایمان که حتما این جور است، آیا نیست؟ بر فرض که گریهء شیعیان این طور نباشد. اگر غم مولایم امیرالمومنین (ع) آشکار شود همهء روی زمین جان می دهند. اگر شادی اش هم آشکار بشود همه می میرند. همه چیزش را ما طاقت نداریم . حزن یک جوری است که صاحبش نم پس نمی دهد. بلکه صورتش بشاش است. " یحسبهم الجاهل اغنیا من التعفف / نادانان آنها را به خاطر عفتی که می ورزند ، غنی می پندارند / سوره بقره آیه 272 " ، این فقط در مورد فقر نیست، آنها خود با خدای خود هر کدام حسابی علی حده دارند، اما می گوید که مردم دنیا به خیالشان اینها غنی هستند، از بس صورت هایشان بشاش است. عیب را می پوشانند، نقص را می پوشانند، همه ستارند. هم خودشان و هم رفیق هایشان را می پوشانند . مومن، کارش صفات خداست. خدا ستار است، غفار است، عفو است، رئوف است، کریم است، حلیم است، ستار است. آن وقت صفات خدا، وظیفهء مومنین است. منبع: طوبای محبت - جلد ششم - ص 211و213