فصل چهارده:‌ عطر خوش خدا قسمت سوم وقتش رسیده بود برای حسین آستین بالا بزنم. گلویش پیش محبوبه، دختر سکینه خانم، دوست قدیمی‌ام گیر کرده بود. محبوبه پدر نداشت، عموهایش همه‌کاره‌اش بودند. بعد از خواستگاری و سنگ‌اندازی‌های رجب، صیغه محرمیت خوانده شد. به‌خاطر چند سکه کمتر و بیشتر بحث می‌کردند. پا پیش گذاشتم و به خوشی تمامش کردم. اتاق طبقه سوم را برایشان آماده کردم. جهیزیه را چیدیم و عروسی ساده‌ای گرفتیم. آمدند سر خانه و زندگی خودشان. روزهای خوش زندگی داشت برمی‌گشت. از طرف محل کارم به‌مدت چهار ماه رفتم مکه مأموریت. داشتم بال درمی‌آوردم. روزی هزار مرتبه خدا را شکر می‌کردم و از بچه‌های شهیدم تشکر می‌کردم که فراموشم نکرده‌اند. همه‌جا حضورشان را حس می‌کردم. مطمئن بودم دستم را می‌گیرند. بعد از چهار ماه برگشتم خانه، دیدم لوله‌های آب ترکیده و زندگی‌ام را آب برداشته. رجب دست به هیچ‌چیز نزده و گفته بود: «وقتی مامانتون برگشت، خودش درست می‌کنه؛ من پول ندارم خرج کنم!» خانه را از اول بازسازی کردم. هرچه حق مأموریت گرفته بودم را خرج کردم. خستگی به جانم مانده بود. چند روزی مرخصی گرفتم و در خانه ماندم تا استراحت کنم. اخبار اعلام کرد بعد از نمازجمعه، پیکر شهدای تازه تفحص شده به سمت معراج شهدا تشییع می‌شود. طاقت نداشتم در خانه بمانم. روز جمعه چادر سر کردم و رفتم دانشگاه. بعد از نماز، همراه مردم شهدا را تشییع کردیم. پشت تابوت‌ها راه می‌رفتم و به یاد علی گریه می‌کردم. زیرلب زمزمه می‌کردم و می‌گفتم: «کجایی غریب مادر؟! روی کدوم خاک افتادی؟! چرا من بعد از دوازده سال دوریِ تو هنوز زنده‌م علی جان!» ابتدای خیابان کارگر جنوبی ضعف کردم. خیلی خسته بودم. رمق راه رفتن نداشتم. می‌خواستم برگردم خانه، اما دلم نیامد. کنار خیابان نشستم تا کمی بهتر شوم. راننده تاکسی‌ای به طرفم آمد و گفت: «مادر! مثل اینکه حالتون خیلی خوب نیست. کجا می‌خوای بری؟ تو این جمعیت ماشین پیدا نمی‌کنی. می‌خوای برسونمت خونه؟!» - نه آقا! من کم‌کم با جمعیت میرم جلو. ممنون. - چرا تعارف می‌کنی حاج‌خانوم؟! اگه نمی‌خوای برگردی خونه، من تا نزدیک معراج می‌برمت. شهدا رو هم میارن اونجا. ماشین از کوچه‌پس‌کوچه‌ها رفت و نزدیک پارک شهر پیاده‌ام کرد. اطراف خیابان بهشت خیلی شلوغ بود. جمعیت منتظر رسیدن تابوت شهدا بودند. کنار خیابان پیرزنی ایستاده بود و عکس علی را در دست داشت. به طرفش رفتم. گفتم: «خانوم! میشه عکس این شهید رو بدی من ببینم؟» گفت: «نه‌خیر! نمیشه. این عکس مال خودمه، دوستش دارم، نمیدم.» اصرار بی‌فایده بود. به سمت معراج حرکت کردم، دیدم همه‌جا عکس علی را نصب کرده‌اند! پیش خودم گفتم: «خدایا! یعنی علی برگشته؟! مگه نگفت خبرت می‌کنم مامان؟! پس چرا...» جمعیت به خیابان بهشت رسید. تا چشم کار می‌کرد، آدم بود و تابوت شهید! وسط موج جمعیت گیر کرده بودم و به جلو می‌رفتم. شهدا را منتقل کردند داخل معراج. جمعیت کم‌کم متفرق شد. رفتم نزدیک معراج نشستم. یکی دو ساعتی طول کشید تا آن اطراف خلوت شود. پاسدار جوانی از در بیرون آمد. به طرفش دویدم. - آقا! این شهدایی که امروز تشییع شدن همه گمنام بودن؟! شهیدی هست که شناسایی شده باشه؟! - نه حاج‌خانوم، همه گمنام نبودن. بینشون یه تعدادی شناسایی شدن. - میشه ببینی اسم پسر من تو این شهدا هست یا نه؟! آخه همه‌جا عکس علی شاه‌آبادی رو نصب کردن. - نه حاج‌خانوم، نمیشه. امروز خیلی شلوغه، برو فردا صبح بیا. - پسرم! من مریضم، حالم اصلا خوب نیست. تو رو خدا برو ببین. من تا فردا دق می‌کنم! چند نفر دیگر هم آمدند دور پاسدار حلقه زدند، اصرار کردند اسم شهیدشان را جست‌وجو کند. بالاخره قبول کرد و رفت پیگیری کند. به ده دقیقه نکشید که بیرون آمد و گفت: «کسایی که اسم به من دادن خوب گوش کنن. اسامی شهدایی که می‌خونم، شناسایی شدن...» پنجمین شهید علی بود که اسمش را خواند. فریاد زدم: «یا زهرا! پسرم برگشته.» از هوش رفتم و جلوی در معراج افتادم. روایت زندگی زهرا همایونی؛ مادر شهیدان #امیر_و_علی_شاه_آبادی 📙#قصه_ننه_علی 🌷@shahedan_aref