غربت سامرا عجیب است... بغضی گلو را میگیرد در حد اختناق... آدم دلش میخواهد فقط ذوب شود در آن غریبی... آنقدر که بسوزد و بسوزد و بمیرد... به عقیده من زیارت سامرا سراسر حس هایی‌ست ناب.. چیزی شبیه حزنی عمیق و شوقی غریب...