اباعبدالله(ع) عشق همه را دارد، حتّی عشق دشمنانی كه بر او شمشير میكشند و نيزه میاندازند، محبّ آنها است. میخواهد آنها را متحوّل كند. بزرگى در كنار قبر حضرت سيّد الشهداء، ايشان را به پهلوى شكستهى مادرشان قسم میداد، كه مبادا شفاعت شمر را بكنی! اين حسين است و اين همه عشق! و اين هم قساوت ما كه صداى عشق اولياى خدا را نشنيديم و بر نصرت و يارى آنها كه نجات خودمان در آن است، همّت نگمارديم و بیتفاوت و ظالمانه از كنارش گذشتيم. اين عشق حسين است و عاشقانه ترين ترانه كه به ابن سعد میگويد: «با من بيا.»، اينها حجّتهاى خدا بر روى زمين هستند و ما را صدا میزنند و سالها است كه منتظرمان هستند و آنچه به يادگار میماند همين صداى عشق است: از صداى سخن عشق نديدم خوشتر/ يادگارى كه در اين گنبد دوّار بماند.
| استاد علی صفایی حائری، کتاب خورشید در خاک نشسته، ص ۱۱۲ |
@shahid_musavi