اباعبدالله(ع) عشق همه را دارد، حتّی عشق دشمنانی كه بر او شمشير می‌كشند و نيزه می‌اندازند، محبّ آن‏ها است. می‌خواهد آن‏ها را متحوّل كند. بزرگى در كنار قبر حضرت سيّد الشهداء، ايشان را به پهلوى شكسته‏‌ى مادرشان قسم می‌داد، كه مبادا شفاعت شمر را بكنی! اين حسين است و اين همه عشق! و اين هم قساوت ما كه صداى عشق اولياى خدا را نشنيديم و بر نصرت و يارى آن‏ها كه نجات خودمان در آن است، همّت نگمارديم و بی‌تفاوت و ظالمانه از كنارش گذشتيم. اين عشق حسين است و عاشقانه‏ ترين ترانه كه به ابن سعد می‌گويد: «با من بيا.»، اين‏ها حجّت‌هاى خدا بر روى زمين هستند و ما را صدا می‌زنند و سال‏ها است كه منتظرمان هستند و آن‏چه به يادگار می‌ماند همين صداى عشق است: از صداى سخن عشق نديدم خوش‌تر/ يادگارى كه در اين گنبد دوّار بماند. | استاد علی صفایی حائری، کتاب خورشید در خاک نشسته، ص ۱۱۲ | @shahid_musavi