مادران شهدا به حق شایسته‌ی عنوان "مادران اُمت" هستند. یکی از این زنان شیردل و زینب صفت، آمال هنیه، همسر شهید مبارز والا مقام، حاج اسماعیل هنیه است. آمال دختر عموی اسماعیل بود، هر دو در سال ۱۹۶۳ در اردوگاه شاطی در غزه به دنیا آمدند. پدربزرگ آنها احمد در سال ۱۹۴۸ توسط صهیونیست ها از روستای الجوره عسقلان اخراج شد. اسماعیل هنیه در کودکی پدرش عبدالسلام را از دست داد، سرپرستی او و هفت خواهر و برادرش را عموی آنها(پدر آمال)بر عهده گرفت. اسماعیل و آمال در ۱۶ سالگی با هم ازدواج کردند. آمال در ۴۵ سال زندگی مشترک با اسماعیل هنیه همواره یاری‌گر او در راه جهاد و مبارزه بود. در سال های زندان و اسارت و تبعید و آنگاه که بارها مورد ترور قرار گرفت، آمال، این شیرزن باوفای مجاهد همراه و همگام اسماعیل بود. او حتی در زمانی که شهید هنیه نخست وزیر فلسطین شد حاضر نبود خانه اش را از اردوگاه محل تولدش تغییر دهد. سه فرزندش، نوه ها، عروس،ده ها تن از اعضای خانواده اش در راه آزادی قدس شریف فدا شده اند و حالا در کنار همه این افتخارات، به مقام والای همسری شهید رسیده. سالها پیش از یک فلسطینی‌ در لبنان پرسیدم چرا به او لقب "ام الفقراء فلسطين" داده اند، توضیحاتی داد و گفت این را بدان که ام الفقرا و ام الشهدا واقعی فلسطین "اُم العبد" بانو امال هنیه است. امروز حرف حکیمانه او را بیش از پیش درک می کنم. هنیه تنها یک همسر داشت و تمام 13 فرزند که حالا 3 تن آنها به همراه پدر جزو شهدا هستند، از همین مادر بودند ، "ام العبد" تصویر: هنیه و ام العبد پس از شنیدن خبر ترور هدفمند و شهادت 3 پسر و 3 نوه در اردوگاه الشاطی