ﺍﺑﻦ ﻫﺸﺎﻡ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺍﺑﻦ ﺍﺳﺤﺎﻕ، ﻣﻮﺭﺥ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ، ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺷﺐ را از ﺣﺬﻳﻔﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺧﻨﺪﻕ ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﻲ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺣﺬﻳﻔﺔ ﺑﻦ ﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ (ﻟﻘﺐ ﺣﺬﻳﻔﻪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ) ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺩﺭﻙ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺸﺘﻪ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻴﺾ ﻣﺼﺎﺣﺒﺘﺶ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﮔﺸﺘﻴﺪ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﺣﺬﻳﻔﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﺿﺎﻳﺶ ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪﻳﻢ. ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺁﻩ... ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭﻙ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ، ﭼﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ... ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ (ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻱ ﻣﻲﺩﺍﺩﻳﻢ. ) ﺣﺬﻳﻔﻪ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﻩ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟ ﻛﺎﺵ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺧﻨﺪﻕ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ، ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻭ (ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻲﺩﻳﺪﻱ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩی! ) ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺻﻌﺐ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ. ﺷﺒﻲ ﺍﺯ ﺷﺒﻬﺎ (ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﺐ ﺟﻨﮓ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ - ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ - ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ، ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺭﺗﺒﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎﺷﺪ... ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭﻱ، ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺗﺮﺱ، ﺷﺪﺕ ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻭ ﺷﺪﺕ ﺳﺮﻣﺎ ﻭﻱ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﮕﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ.