ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﺧﻴﺰ ﺭﺅﻳﺎﻫﺎﺋﻲ ﮊﺭﻑ ﻭ ﻧﺎﻓﻬﻤﻴﺪﻧﻲ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ. ﻏﺮﻕ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ. ﻏﻮﺍﺹ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻱ ﭘﺮﺗﻮﺍﻧﺶ ﮊﺭﻓﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻱ ﺟﺎﻧﻬﺎﻱ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺗﺸﻨﻪ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻣﻲﻛﺎﻭﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ. ﺁﻳﺎ ﺯﻣﺎﻧﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻔﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻧﻴﻜﻮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﻲﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺳﺘﻲ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺨﺶ ﻭ ﻗﺎﻫﺮ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻱ ﺁﻥ «ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺰﺭﮒ» ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻏﺼﻪ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻟﺶ ﺑﺰﺩﺍﻳﺪ. ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﺑﺸﺎﺭﺗﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﺩﺭﺍﻛﻪ ﺍﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﻣﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺠﻮﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ... ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺷﺎﺩﻱ ﺯﺍﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﻳﻨﺪﻩﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻮﺩ. ﺭﻣﺰ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻛﺸﻒ ﺣﻘﻴﻘﺘﺶ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺎﺭﻙ ﻗﻠﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﺑﺮ ﺻﺪﺭ ﺟﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻲﻧﺸﺎﻧﺪ. ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﻩ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭﺯﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺅﻳﺎﻱ ﮔﻨﮓ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺨﺶ ﺳﭙﺮﺩ. ﺟﺬﺑﻪ ﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ، ﺭﺅﻳﺖ ﺁﻥ ﺭﺧﺴﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎﺯﺵ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ.