ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺣﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ. ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮔﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺧﺎﻙ ﻧﻤﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﺧﻲ ﻣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻛﺒﻮﺩ ﻣﺎﺳﻪ ﺍﻱ ﻣﻲﺯﺩ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ. ﻭ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﺑﺮﻱ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻲﺗﺎﺑﺪ، ﻭ ﻧﻢ ﻧﻢ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺷﺒﻨﻢ ﻭﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺗﻨﺪ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺟﺪﺍﺭ ﭼﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺗﺮﻛﻴﺪ. ﺑﻨﺎﮔﺎﻩ ﺭﻋﺪ ﻣﻲﻏﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﮔﻪﻫﺎﻱ ﻓﺴﻔﺮﻱ ﺑﺮﻕ، ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻨﻪﻫﺎﻱ ﺗﻔﺘﻪ ﻭ ﺧﺸﻚ ﻛﻮﻩ ﺗﺸﻨﻪ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺳﺘﻴﻎ ﻧﺎﺭﻧﺠﻲ ﻭ ﺗﺎﻭﻝ ﺯﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻗﻠﺐ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ ﺑﺎﻟﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﻱ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺗﺮﻛﺎﻧﺪ... ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﺶ ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ، ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ، ﺑﺴﺎﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﺷﺎﻫﻴﻦ، ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻏﺮﻭﺭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻭ ﺷﻜﺎﺭ، ﺑﻨﺎﮔﺎﻩ ﺑﻲ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺁﻳﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ﺭﮔﺒﺎﺭﻱ ﺗﻨﺪ ﻭ ﻗﻮﻱ، ﺗﻮﻓﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﺮﭼﻜﺎﭼﺎﻙ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻓﺮﻭﻍ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻛﻤﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﺟﻨﮓ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻓﺮﻭﻣﻲ ﺭﻳﺰﺩ. ﻭ ﺳﭙﺲ ﺣﻤﻠﻪ ﻱ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﺳﻮﺍﺭﺍﻥ، ﺭﮊﻩ ﺳﻴﻠﺎﺏ ﻓﺎﺗﺢ ﻭ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎﻱ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎ... ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺍﻭﺭﻧﮓ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ. ﻭ ﺳﭙﺲ ﺗﺒﺴﻢ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺷﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺴﺘﻪ... ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ. ﻳﻚ ﺿﺮﺑﻪ. ﺿﺮﺑﻪ ﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺟﻠﻮﻩ ﻱ ﺯﺭﺗﺎﺭ ﺧﺎﻙ ﻛﻬﺮﺑﺎﺋﻲ ﺭﻧﮓ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ به دقت نگریست.