می‌دانستند شهادت ، اوج تعالیِ انسان است ؛ برترین کام‌یابی ، بزرگ‌ترین پیروزی ، والاترین مقام . . و برای رسیدن به آن ، از خود شروع کردند . کمر همت بستند و با جدیت تمام پای در میدان مبارزه با نفس گذاشتند . زشتی گناه و معصیت را شناختند و از خود دور کردند . تلاش و تمرین در طریق خودسازی دلیل پیروزی‌شان شد و دلیل ماندگاری‌شان . آنانی که پس از نماز صبح مشارطه می‌کردند ، برای نفس خود شرط می‌گذاشتند که امروز نباید گناهی از من صادر شود . در طول روز از خود مراقبه می‌کردند که مبادا در گفتار ، رفتار و حتی نیت‌های خود از جاده بندگی خدا منحرف شوند و شب هنگام مانند یک بازپرس موشکاف نفس خود را محاسبه کرده اعمال‌شان را از نظر می‌گذراندند . اگر کار خوب و شایسته‌ای انجام داده بودند ‌، شکر پرودگار را به جا می‌آوردند و اگر خطا و لغزشی از آن‌ها سر زده بود ، به سجده استغفار و توبه می‌افتادند و نفس اماره خود را معاتبه و نکوهش می‌کردند و در پایان برای آن‌که سرکش نشود ‌و بار دیگر سمت گناه نرود آن را مجازات و معاقبه می‌کردند .