امام حسن(ع) را آن گونه بايد ببينيم كه برادرزاده اش امام زين العابدين(ع) تصوير نموده است؛ براساس آنچه امام صادق(ع) از زبان امام باقر(ع) و او از امام زين العابدين(ع) روايت كرده است.
طبيعى است وقتى امام زين العابدين(ع) عموى بزرگوارش را توصيف میكند، تصويرى كه پديد مى آيد، تصوير درستى است كه اگر خود ما هم بوديم، همانگونه مى ديديم.
چگونه او را توصيف كرده است.امام زين العابدين(ع) میفرمايد: «[امام حسن(ع)]، عابدترين، زاهدترين و برترين مردم زمان خود بود، پياده به حج مىرفت و گاهى كه پا برهنه مىرفت و به ياد مرگ، قبر و قيامت و عرضه ى اعمال بر خداوند مى افتاد، گريه مى كرد، فرياد مى زد و غش مى كرد.
وقتى به نماز مى ايستاد بدنش مى لرزيد، و هنگامى كه به ياد بهشت و جهنم مى افتاد، مانند مار گزيده به خود مى پيچيد و از خدا بهشت را میخواست و از جهنم به او پناه مى برد و (يا ايها الذين آمنوا) را از قرآن نمى خواند مگر اينكه میگفت: (لبيك اللهم لبيك)؛ زيرا او درك میكرد كه خدا او را میخواند، آنچنان كه گويى اكنون مورد خطاب قرار گرفته است. و در هيچ حالى ديده نشد مگر اينكه ذكر خدا میكرد».
#ح_دو_پ_فاطمه_الزهرا_س_هرند
🦋🦋🦋🦋🍁🍁🍁🦋🦋🦋🦋