حاج شیخ عباس قمی از محدثین بنام در سال ۱۲۹۴ ه‍. ق. (۱۲۵۴ ه‍. ش) در شهر قم و در خانواده‌ای متدین چشم به جهان گشود. آن‌گونه که خود بیان نموده : «تمام علم و جلالی که نصیب او شده است، از دعا و طهارت مادری است که با وضو و یاد خداوند او را شیر داده است.» این محدث عالیقدر در سن بیست و دو سالگی به نجف می‌رود و تا ۶ سال آنجا به ادامه زندگی می‌پردازد و پس از بازگشت به ایران تا سن ۶۵ سالگی در شهر قم درس خوانده و به تدریس مشغول بود. شیخ عباس قمی پس از یادگیری بخشی از علوم دینی در سطح مقدمات نزد علمای عصر خود، در حوزه علمیه قم، مانند دیگر عالمان آن دوران برای تکمیل تحصیلات به شهر نجف رفت و چون در علوم نَقلی به ویژه حدیث استعداد خوبی داشت، در محضر فُقهای آن عصر حسین بن محمدتقی طبرسی معروف به محدث نوری تملذ کرد. تدریس در حوزه علمیه قم در سال ۱۳۴۰ ه. ق. (۱۳۰۰ ه. ش) یعنی یک سال پس از تصرف تهران توسط رضاخان پهلوی، مرحوم شیخ عباس قمی به دعوت آیت الله شیخ عبدالکریم حایری یزدی که به خواهش علمای عصر خویش برای تجدید مرکزیت حوزه علمیه قم، در این شهر ماندگار شده بود  برای تدریس به حوزه علمیه کهن قم فراخوانده شد و در همین ایام، یعنی سال ۱۳۴۴ ه. ق، مهمترین کتاب حدیث ایشان یعنی سفینه البحار و مدینه الحکم و الآثار که فهرست موضوعی تفصیلی برای احادیث کتاب عظیم و بیش از صد جلدی بحار الانوار تالیف علامه مجلسی است، پس از سال‌ها تلاش شبانه روزی مولف در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت. شیخ عباس قمی در این کتاب علاوه بر فهرست احادیث و آیات قرآن، به بیان مطالب مهم و تحقیقات ژرف نیز اهتمام ورزیده و علاوه بر این شرح حال مختصری از مشاهیر و بزرگان علمای شیعه و سنی و حتی برخی از شعرا و ادیبان را نیز ضمیمه کرده است. البته مزیت اساسی این کتاب آن است که مولف، همه آداب ظاهری و باطنی نقل حدیث را از قبیل پاکیزگی ظاهر و باطن و خلوص نیت و پرهیز از اغراض مادی رعایت نموده است. او زندگی‌اش را وقف اسلام کرد؛ تا آن جا که روزانه افزون از ۱۷ ساعت مطالعه می‌کرد و می‌نوشت. وی حماسه‌ای در عرصه‌ احیای اندیشه شیعی آفرید. وی با رجوع به منابع و مأخذ معتبر اسلامی که در صلاحیت و توانمندی علمی و عملی او بود، به تدوین تاریخ اسلام با نام «منتهی‌الآمال» همت گماشت که یک دوره تاریخ تحلیلی و مستند است. دیگر کتاب ارزنده وی «پیرامون نهضت امام حسین (ع) و وقایع کربلا» نام دارد. مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی در دورانی که معنویت و حقیقت دین مورد هجوم بود، به تدوین، تنظیم و ارائه کتاب دعایی با نام «مفاتیح‌الجنان» شامل یک‌دوره اعمال واجب و مستحب در طول سال، همت گماشت. پس از رسالات سید بن طاووس و ... ، کاری بدین عظمت و کامل در عالم شیعه نبود. این کتاب در تمام خانه‌ها و اماکن مقدسه به عنوان رساله‌ای در باب «سیر و سلوک» علمی و عملی برای مشتاقان عرفان عملی در آمد که هر روز بر اهمیت و ضرورت آن افزوده می‌شود. شیخ عباس قمی ۸ جلد کتاب با عنوان «مستدرک بحارالانوار» برای متخصصان حدیث تدوین کرد که در حوزه‌های علمیه دستمایه‌ای برای عالمان دینی است. از دیگر آثار شیخ عباس قمی می‌توان به تخلیص «معراج‌السعاده» اثر ملا احمد نراقی، تدوین یکصد کلام از سخنان امام علی (ع)، نگارش «منازل الآخرت» به عنوان توشه‌ راهیان ابدیت و شناخت منازل موت، قبر، سوال و جواب و عالم برزخ، اشاره کرد.   ویژگی‌های شیخ عباس قمی شاید بتوان مشخصه های عارف و اهل معرفت، زاهد و به دور از مقام، شهرت و ثروت، عالم و عامل، محقق و پژوهشگر و در نهایت مترجم و مؤلف را برای شیخ عباس قمی بر شمرد. مرحوم شیخ عباس قمی، معروف به محدث قمی، تحت تأثیر ملکات فاضله و صفات برجسته و علم سرشار استادش حاجی نوری، و نیز شایستگی ذاتی و آمادگی بالای خود، به مقامات چشمگیری از علم و عمل رسید. شیخ به مدت چهار سال از محضر این استاد عالی قدر بهره گرفت. نویسنده کتاب مفاتیح الجنان در خاطرات خود برای پسرش آورده است که وقتى کتاب «منازل الاخرة» را نوشته و به چاپ رساندم، در قم شخصى بود به نام «عبدالرزاق مسأله گو» که همیشه قبل از ظهر در صحن مطهر حضرت معصومه (س) احکام شرعی را برای مردم مى‌گفت. مرحوم پدرم «کربلائى محمد رضا» از علاقه‌مندان منبر شیخ عبدالرزاق بود به حدى که هر روز در مجلس او حاضر مى شد و شیخ هم بعد از مسأله گفتن، کتاب «منازل الاخرة» مرا مى‌گشود و از آن براى شنوندگان و حاضران از روایات و احادیث آن مى خواند. روزى پدرم به خانه آمد و مرا صدا زد و گفت: شیخ عباس! کاش مثل عبدالرزاقِ مسئله گو می‌شدى و مى‌توانستى منبر بروی و از این کتاب بخوانی. وفات محدث قمی پس از عمری تلاش و خدمت به اسلام و مسلمین در شب سه‎شنبه بیست و دوم ذی الحجه سال ۱۳۵۹ ق. بدرود حیات گفت و پس از تشییع در صحن مطهر امام علی علیه السلام در جوار استادش مرحوم حاجی نوری به خاک سپرده شد.