در محضر حاج اسماعیل دولابی ره: روزی با یکی از روحانیون که سابقه دوستی با او داشتم، در مجلسی به هم برخورد کردیم. او به عنوان شوخی به من گفت: از آن غیب هایی که می گویند شما از آنها صحبت می کنید یک مقدار برای ما هم بگویید. من هم به او گفتم این شما هستید که غیب می گویید. یک عمر که سر منبرها از خدا و پیامبر و ائمه (علیهم السلام) و بهشت و دوزخ و ملائکه صحبت کرده اید، آیا هیچ یک از آنها را دیده اید؟ پس هر چه گفته اید، غیب گفته اید. اما من هرچه می گویم، می بینم و می گویم؛ لذا اصلا غیب نگفته ام و نمی گویم. بشر خدا را می پوشاند و خودش را ارائه می دهد. مردم چشم که باز می کنند، زمین و آسمان و خلایق را می بینند و دائم از آنها می گویند ولی من هر چه چشم هایم را می مالم که بلکه خدا را نبینم و آنچه را مردم می بینند ببینم، باز هم نمی شود و هر جا نگاه می کنم فقط خدا را می بینم. وقتی توجه خود را به غیب متمرکز کنیم، هر چه آشکار و مشهود است، محو و پنهان می شود و آنچه غیب است، آشکار و مشهود می گردد. عارف بالله حاج محمد اسماعیل دولابی(ره)[نکات عرفانی و اخلاقی لقمان حکیم زمانه قدس سره الشریف http://eitaa.com/shahidmohammadrezaalvani