صبح نامه آمده بود که باید برگردند پولکی وحمیدی نور به واحد اطلاعات عملیات دزفول و محرابی به همدان .. نمیدانستم چطورباید به آنها بگویم چهره های نور بالای آنها ... چادر از حضوربچه ها خالی شد که صدای انفجاربلند شد . دوبار از میان کوه . بمب های خوشه ای و انفجارهای مداوم ، پناه گرفته بودیم و صدای کسی درنمی آمد .. کریم فریاد میزد: آمبولانس .. سیدرضا رادیدم که سرپولکی را روی پایش گذاشته ،غرق درخون وترکش آرام جان داد . آن طرف تر بچه ها حلقه زده بودند دور کسی وبرانکارد میخواستند جلو رفتم یک لبخند با عینک شکسته روی صورتش بود و محرابی که .. احساس گنگی داشتم وبه رفتن محرابی رشک ورزیدم ... دنبال حمیدی نور گشتم میدانستم بعدازنماز کنارنیزار میرود . آنجا پیکری بی سر افتاده بود ... یکدفعه بوی جزیره مجنون پیچید وصدای فریادها وشلیک گلوله ها و آن گشت رویایی و اخرین شناسایی قبل ازعملیات و سجده های طولانی حمیدی نور .. یکی فریاد زد یک سر اینجاست . دویدم سمتش ودیدم چشم های حمیدی نور سمت آسمان خیره است سر کنار یک بوته ی نعنا آرام گرفته بود . و ما هنوز همان هفتاد ودونفر بودیم.. #غواص‌ها_بوی_نعنا_میدهند