۱.وقتی فروشنده های مکانهای تفریحی رسمی مثل پل طبیعت، «بی حجاب» به «مشتریان کم حجاب» خدمات می دهند و بلندگوهای رسمی پارک ذیل قانون رسمی جمهوری اسلامی، فقط می گوید مراقب اسکیت سواری بچه ها باشید و در باب بی حجاب ها با سکوت مطلق، اعلام بی نظری می کند و همه سیاستها در راستای نرمالایز کردن مردم در قد و قواره یک زندگی مدرن، مدون و در حال اجراست. ۲. وقتی قلم به دستان در باره مضرات اقدام سلبی(در امتداد همه کنش های لازم حاکمیتی هزینه بر محقق نشده)، دلنگرانی ها را می سرایند. ۳. وقتی داغ می شود که سردار رادان آغاز کرده ولی تقریبا هیچ اتفاقی، نمی افتد. ۴. وقتی رسانه بدون حداقلی از پیوست فرهنگی، به القای ناامنی تذکر لسانی، به عنوان ظرفیت مهم مردم مومن جهت تسریع در حذف عوامل «ضد همبستگی جامعه مومنانه» می پردازد. ۵. وقتی فضای مسولین فرهنگ، فضای نظریه پردازی و جلسات مکرر مثلا راهبردی، می شود و تو یقین داری «و من یتق الله یجعل له مخرجا» و «إن تتقوالله یجعل لکم فرقانا» ۶. وقتی دخترکان قبلا رها شده در اینستا و مدارس مدرن شهر، با روسری های اطراف گردن، هنوز منتظرند ببینند تصمیم نهایی آقایان بعد هشت ماه چیست؟! ۷. وقتی اندیشمندان روی نقاط کلیات مبهم که «کارِ فرهنگیِ خوب»، خوب هست و «کارِ فرهنگیِ نشده»، بد هست و قطعا باتوم بد و اجبار بدتر هست، فارغ از واقعیت صحنه قلم فرسایی می کنند. ۸. وقتی با بهانه اقتصاد، حرامِ سیاسی و عقب نشینی از «میراث خمینی برای خانواده ایرانی» را در عرصه «قانون حجاب»، قربانی می کنند. ۹. آن زمان باید مجدد نوشت، خواص ما همیشه عقب تر از بچه های کف صحنه انقلابند‌. @banooyeab