علی به شدت مراقب اعمالش بود. حتی کوچکترین مکروهی انجام نمی‌داد. از نامحرم به شدت پرهیز داشت. او حتی از شُبَهات دوری میکرد. این عامل تعالی روح او بود. سفارش علامه طباطبایی را به خوبی عمل می کرد که می‌فرماید: برای رسیدن به خدا مراقبه مراقبه مراقبه... واقعاً علی به کمال رسیده بود. روحش بسیار بزرگ شده بود و جسمش تحمل آن را نداشت. علی با چشمش گناه انجام نمی داد،به نامحرم نگاه نمی کرد،با گوشش به غیبت و تهمت و... گوش نمی‌داد. با زبانش غیبت نمی‌کرد. همانطور که در وصیت نامه اش آمده،باید اولیای خدا و ائمه را ببینید و این اعضا تا پاک نباشند،چطور میشود چشم بصیرت پیدا کرد. و شرط رسیدن و دیدن راحفظ اعضای بدن اعلام می‌کند. علی خصوصاً در اواخر عمر شریفش بیشتر اهل مراقب شده بود. «خلاصهٔ قسمتی از کتاب #شهید_علی_بیخیال» 🕊꧁ @shaliheydary꧂🕊