آدم وقتی یه اثر هنری مثلا یه نقاشی رو میبینه ناخودآگاه سعی میکنه باهاش هم‌ذات پنداری کنه مخصوصا اگه اثر از زاویه‌ی دید سوژه روایت بشه و احساساتش همراه میشه. اما خالق اون اثر به مراتب بیشتر باهاش درگیر میشه و اگه اون اثر درد و رنج و غم داشته باشه رسما زجرآوره... این نقاشی که امروز میذارم برای من اینجوریه، اینم بگم هر چقدر هم واقعیت تلخ باشه (البته تلخ و امیدآفرین، تلخ و عزت‌بخش، تلخ و تبیین‌گر ) این تلخی رو ترجیح میدم تا عینکی بزنم به چشمام و تصور کنم همه‌چی گوگولی مگولیه مثل بعضی آرتیستای سانتی‌مانتال...