💠 «موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن ✍ «موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقّت و نرمی دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر هر گونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی‌ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی‌ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می‌شود. 🔹 «موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن و یکی از راههای دعوت به حقّ است: ☀️ «يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ»‌؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.(۱) 🔹 در این آیه و آیات ۱۳۸ سوره آل‌ عمران، ۳۴ سوره نور و ۱۲۰ سوره هود، لفظ «موعظه» به‌کار رفته است. 🔸 قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی‌دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می‌سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن‌چه که برایش مضر است نهی می‌کند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز می‌کند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است. 🔹 در کتب حدیث، فصلی مخصوص به نام مواعظ به چشم میخورد. در برخی روایات آمده است: گاهی پیامبر(ص) به جبرئیل می فرمود: «مرا موعظه کن».(۲) (۱) یونس/۵۷. (۲) مواعظ صدوق، ص ۹۲. http://eitaa.com/joinchat/2697003010C86ca0b02c5