🌸🍃🌸🍃 #داستان_پندآموز در شهر خوی (یکی از شهرستانهای آذربایجان غربی)یکی از اولیاالله به نام «ابراهیم خلیل حقیری خویی» بود که در سال 53 از دنیا رفته و در محوطه امامزاده سید بهلول مدفون می‌باشد. پدر حقیر و اهالی محل او را می‌شناختند و بر کرامات او ایمان و اذعان دارند. یکی از خاطرات ایشان را که می‌تواند پیام اخلاقی خوبی داشته باشد، به نقل از یکی از دوستان ایشان نقل می‌کنیم. در سال 47 مردم محل برای شب قدر در مسجد امام صادق (ع) جمع شده بودند. آن زمان مسجد چون برق نبود، مردم فانوس خود به مسجد می‌بردند و در مسجد می‌گذاشتند و بعد هر کسی فانوس خود برداشته و به خانه خود بر می‌گشت. ایشان می‌گفت: من و چند نفر، مرحوم ابراهیم خلیل را تا دم در منزلش بدرقه می‌کردیم. آن شب پس از آن‌که ابراهیم خلیل به خانه خود رفت بعد از دقایقی بیرون آمد و بعد دوباره به خانه برگشت و این حرکت او رازی برای ما ماند. بعد از فوت ایشان، مردی راز آن شب را فاش کرد، گفت: آن شب من برای دزدی برنج از مغازه او وارد خانه او شدم. (مغازه‌های قدیمی دربی به خانه داشتند) گاری کوچکی در انتهای کوچه گذاشته بودم و وقتی آن شب وارد خانه شد مرا دید و من پشت پرده پشت درب رفتم. گفت: پسرم صحبت نکن تا از صدایت نشناسمت، بیرون نرو (دزدی تو لو می‌رود و دستگیرت می‌کنند) تا داخل کوچه را ببینم. و آن شب او بیرون را نگاه کرد تا مطمئن شود رفته‌اید. گفت: پسرم گاری را بردار من هم از پشت گاری هل می‌دهم. فقط تا جلوی درب خانه‌تان نروی، سر کوچه‌تان نگه‌دار تا من خانه شما را نشناسم و با تو می‌آیم تا کسی نگوید دزدی کرده‌ای. وقتی سرکوچه رسیدیم ابراهیم خلیل گریه می‌کرد و می‌گفت: مرا حلال کن پسرم مقصر منم که باید می‌دانستم شما در همسایگی من برنج ندارید و خودم می‌دادم تا دست به دزدی نزنی. ببر که تو بار گناهان مرا در آن دنیا کم کردی، حلالت باد. هر وقت نداشتی نترس مغازه من بیا و نگران نباش که من بشناسمت، افراد زیادی می‌آیند و رایگان وسایل می‌برند... آن روز آن دزد خودش گفت: من آبروی خود را می‌برم و دزدی خود را می‌گویم ولی می‌خواهم همه بدانند که حاج ابراهیم خلیل نور خدا بود. 📚داستانڪ📚 ༺📚‌‌‌════‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌══‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌══‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ @dastanakk