روح اللّه الموسوی الخمینی در بیستم جمادی الثانی 1320 ق (مطابق با بیست شهریور 1281 ش و 24 سپتامبر 1902 م) در شهرستان خمین، در خاندانی از سلاله زهرای اطهر علیهاالسلام و از خانواده ای اهل علم، که به هجرت و جهاد در راه خدا معروف بودند، پا به عرصه وجود نهاد. او وارث آبا و اجدادی بود که نسل در نسل در کار هدایت مردم و کسب معارف الهی می کوشیده اند. پدر بزرگوار امام خمینی، آیت اللّه سیدمصطفی موسوی از معاصران میرزای شیرازی بود و مادر مؤمنش، بانو هاجر، نیز از خاندان علم و تقوا و از نوادگان مرحوم آیت اللّه خوانساری بوده است. امام دوران کودکی را در دامان مادر و عمه مکرمه اش، صاحبه خانم، که بانویی شجاع و حق جو بود، سپری کرد. آن روز هیچ کس تصور نمی کرد که این کودک همان است که فردا، دنیا او را به نام «امام خمینی» خواهد شناخت و احیاگر دین خدا در عصر مسخ ارزش های دینی خواهد شد. رادمردی از قبیله فضیلت بود و پیش آمد تا پرچم حقیقت را در گستره جهان برپا کند و منادی حاکمیت صالحان بر زمین باشد. او چونان «نوح»، مستضعفان را بر کشتی هدایت سوار کرد و با موج های شهادت به ساحل توحید رهنمون شد. تبر ابراهیمی اش را بر بت های زر و زور و تزویر کوبید و با عصای هوشیاری موسایی اش نیرنگ ساحران زمان را بی رنگ کرد. بی تردید امام در دم مسیحایی اش فیض روح القدس داشت که توانست در در کالبد بی جان قرن حاضر روح ایمان و عشق بدمد. خمینی، مفسرِ با فراستِ قرآنِ محمد بود و در مقابل تندیس ظلم و طغیان و وارث خلف ضلالت شیطان، به حق قیام کرد تا به خواست تمامی رسولان الهی، تحققی تاریخی بخشد. خمینی وارث شایسته همه انبیای الهی بود.