🔻کامم از تلخی غم چون زهر گشت 🔹خبر سقوط هواپیمای اوکراین تلخ بود، بیانیۀ امروز صبح ستاد مشترک، هم تلخی‌اش را مضاعف کرد و هم افسوسی بر آن تلخی افزود؛ تلخ‌کامی و افسوسی بی‌پایان که گذر سال‌ها و دهه‌ها هم آن را از کام ایران نخواهد زدود؛ مگر به عنایتی الهی. تلخی‌اش، بیش و پیش از هر چیز، تلخیِ فقدان تعدادی از پاره‌های تنمان و عزیزان دلمان بود. و اما بعد... 📚 @shenakhte_rahbari 🔹خبر آمد که هواپیمای اوکراینی پس از خروج از فرودگاه امام به‌سمت اوکراین، از مسیر اصلی خودش خارج شده و به یک مرکز نظامی نزدیک شده و آن مرکز نظامی هم آن را هواپیمای متخاصم تشخیص داده و به آن شلیک کرده است و سقوط و تمام. در این باره، چند نکته به ذهن حقیر می‌رسد: 🔹یک: نکتۀ اول عاملیت پایگاه پدافندی است. کشور در وضعیت آماده‌باش قرار داشته و خود پایگاه، آن پرنده را متخاصم تشخیص داده و عمل کرده است. به‌نظر می‌رسد یکی از مسائلی که حتماً باید روشن شود و به‌اطلاع مردم رسانده شود، فرایند تشخیص متخاصم‌بودن آن هواپیما بوده است. آیا گفت‌وگویی با خلبان انجام شده؟ آیا اطلاعاتی از فرودگاه امام دربارۀ آن دریافت شده؟ آیا هشداری داده شده؟ چند نفر در این فرایند دخیل بوده‌اند؟ امکان خطای این فرایند چقدر است؟ این سؤال‌ها و سؤال‌های بسیار دیگری در ذهن مردم جولان می‌دهد که باید هرچه زودتر به آن‌ها پاسخ گفت. 📚 @shenakhte_rahbari 🔹دو: با بسیاری از دوستان مخالفم که می‌گویند نظام می‌توانست مسئله را حداقل در این وضعیت، علنی نکند. وضعیت فعلی کشور این امکان را می‌داد که مثلاً از حملۀ تروریستی سخن گفت یا از اساس آن را منکر شد و آبروداری کرد. از سوی دیگر برخلاف بسیاری دیگر، معتقدم اگر بنای سرپوش‌گذاشتن بر این ماجرا وجود داشت، می‌شد این کار را کرد؛ خصوصاً وقتی خود اوکراین اعلام کرده بود که نقص فنی در میان بوده و شرکت بوئینگ هم در این زمینه خوشنام نبوده و نیست و تا حدی هم مسئله را گردن گرفت و رئیسش استعفا کرد. اما بازنمایی حقیقت و گردن‌گرفتن آن یک حرف است و وظیفۀ حکومت اسلامی چیزی دیگر. در حکومت دینی، اصل بر آگاهی جامعه و صداقت است. هرقدر که نظام‌های طاغوت با فریب و ناآگاهیِ جامعه بقا می‌یابند، حکومت دینی بر آگاهی‌دادن به مردم و صداقت استوار است. از همین رو، اعلام رسمیِ پذیرش خطا توسط ستاد مشترک نیروهای مسلح، امری ستودنی است و نباید آن را شماتت کرد؛ اما سؤال دیگری که در اینجا پیش می‌آید، این است: «چرا این‌قدر دیر؟» 🔹سه: «واقعاً چرا این‌قدر دیر؟» حتماً پاسخ خواهید داد درحال بررسی بودیم و تازه به این نتیجه رسیدیم و پس از حصول نتیجه، بلافاصله اعلام کردیم. می‌گوییم: وقتی از یک پایگاه پدافندی به‌سمت پرنده‌ای شلیک می‌شود، حتماً همۀ افراد آن پایگاه اطلاع می‌یابند. پس نمی‌توان ادعا کرد که از شلیک بی‌خبر بوده‌اید؛ مگر اینکه همۀ افراد حاضر در آن پایگاه پدافندی به‌شکلی هماهنگ‌شده سکوتی خائنانه کرده باشند. پس نهایتِ بررسی شما برای این بود که ببینید آیا شلیک شما به هواپیما اصابت کرده یا نه! یا اینکه سقوط هواپیما ناشی از شلیک شما بوده یا نه! پس «باید» همان روز اعلام می‌کردید که پایگاه پدافندی ما به این هواپیما شلیک کرده است و ما داریم بررسی می‌کنیم که آیا سقوط هواپیما ناشی از شلیک ما بوده یا خیر! 🔹چهار: اگر دنبال قاصر یا مقصر می‌گردیم، باید به‌دنبال کسی یا کسانی باشیم که این خبر مهم را مخفی نگه داشتند. مردم خطای در تشخیص پرندۀ متخاصم را درک می‌کنند و می‌پذیرند؛ اما کتمان چنین خبر مهمی را خیر. آن مخفی‌کاری، با هر نیتی که بوده باشد، امروز نتیجه‌ای جز ضربه‌زدن به اعتماد عمومی به رسانه‌های رسمی ندارد. این اعلام رسمیِ پذیرش خطا که باید نشانۀ صداقت حاکمیت با مردمش تلقی شود، که همین هم هست، امروز در میان بخش قابل‌توجهی از مردم، نشانۀ عجز آن در لاپوشانی کار تلقی می‌شود که خطاست؛ اما ناگزیر است. 🔹پنج: همان‌قدر که سپردن کارهای امنیتی و نظامی به افراد رسانه‌ای خطاست، سپردن کارهای رسانه‌ای به نظامیان هم خسارت‌بار است؛ خسارتی که هزینه‌اش را بیش از عاملان آن، مردم و کشور می‌دهند. 🔹شش: این خون‌های ریختۀ عزیزانمان، ادامۀ خون‌های به‌ناحق‌ریخته‌شدۀ بغداد است. این ماجرا قاصرانی در داخل دارد؛ اما قاتل اصلی همان است و باید نام این عزیزان نیز در سیاهۀ خون‌خواهی ملت ایران از آمریکای خون‌ریز قرار گیرد. 🖊شاهمرادی 📚 @shenakhte_rahbari