تعریف مداحی مجیدطاهری:این تعریف از آنجا نشأت یافت که یکی از اساتید زبان و ادبیات فارسی، نقدی دربارۀ یک اثر از خواننده‌ای کرد که در وصف حضرت محمد(صلی‌ الله علیه و آله و سلم) بود، آهنگ لهوی به تقلید از مطربان قدیم، کار را بسیار رقص‌آور کرده بود. ایشان آن کار را نوعی مداحی تلقی نموده و ناراحت بود و به شدت با این نوع کارها در عرصۀ مداحی ابراز نگرانی می‌کرد و مخالفت داشت؛ به نظر می‌رسد به این لحاظ لازم است در اذهان، حدود و صغور مداحی اهل البیت(علیهم السلام) مشخص باشد تا نقدها درجای خود مطرح شود، لذا باید در اینجا تعریف مداحی روشن گردد.مداحی، نوعی عرض ارادت است به ساحت مقدّس اهل البیت(علیهم السلام) که با کمک صدای انسانی و اشعار و نواهای متناسب با مجالس شیعی و معنوی عرضه می‌شود و امروزه در مجالس سوگواری می‌تواند با سینه زنی و در جشن‌ها با کف‌زنی همراه باشد فی‌البداهه‌خوانی از مشخصه‌های اصلی این نوع از خوانندگی است و همین عامل، ارتباط قوی و مؤثر سینه به سینه‌ای بین مداح و مستمع ایجاد می‌کند و ممکن است بجز تغییرلحظه‌ای اشعار و ارائه به تناسب حال از سوی مداح با تغییر دفعی نواها نیز همراه باشد، که این نکته در قطعاتی که از پیش ساخته می‌شود وجود ندارد؛کلیپ‌های صوتی و تصویری که جدیداً با صدای مداحان ساخته می‌شود نیز اگرچه با آهنگ ملایم دستگاهی همراه است اما نمایانگر حال و هوای مجالس بوده و آنچنان از جوّ حاکم فاصله ندارد. وقتی یک خواننده در عرصه‌های مذهبی قصد خواندن قطعه‌ای خاص از موسیقی را داشته باشد تا با توجه به چهارچوب و فضا‌های مورد نظر خود شنونده را اشباع نماید، دلیل نمی‌شود که آن حیطه، حیطۀ صحیحی بوده و با موازین دینی و مذهبی اسلام و شیعه هماهنگ باشد، لذا نمی‌توان آن قطعه را نماینده و نمونه‌ای کامل و جامع از یک مداحی اهل بیت(علیهم السلام) تلقی نمود؛ اگر از چنین افرادی دلیل اقدامشان نیز پرسیده شود معمولاً نوعی عرض ارادت و علاقه در نیت اعمال مشهود است و رنگ و جنس آن با عقاید و تفکرات شخص انجام دهنده هماهنگ است. تنها راه هم سنخ گردیدن با آنچه در دستگاه دین و مذهب پذیرفته می‌باشد حرکت و آشنایی همه جانبه در مسیر مشخص شدۀ آن است؛ مثلاً وقتی فقه دینی، تشخیص می‌دهد که چنان آهنگی لهوی و حرام است نمی‌توان با نادیده گرفتن حکم آن و به سبب عشق به اهل‌البیت(علیهم السلام) مبادرت به ساخت آهنگی نمود که از اساس نهی شده و توسط آن حضرات مورد اکراه است. امام رضا(علیه السلام) از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)نقل فرموده‌اند: «شفاعت نکنند جز برای کسی که خدا دیانت او را بپسندد.»(امالی صدوق، 1370، 7) بنابراین حداقل انتظار مشروع این است که مانند بازیگری که وقتی می‌خواهد در نقش خاصی به دور از تفکراتش هنرنمائی کند باید مدتی در آن نقش زندگی کند، خواننده و آهنگ‌ساز نیز باید تفکرات خویش را کاملاً تطبیق دهد تا محصولی مورد توقع دین و مذهب تولید گردد؛ چون زاویۀ نگاه بینندۀ آشنا و غیر آشنا به این ساحت، معمولاً از جنس خویش بوده و قطعاً آنچه نامأنوس باشد را نخواهد پسندید. 25/8/1398 صدوق. ابن بابویه، (1370). امالی، چاپ پنجم، تهران:کتابچی. #آموزش_مداحی_استاد_طاهری