بی سر و پای ترین نوکرِ دربار منم در حرمخانه ی حق، عبدِ گنهکار منم هر چه دادند به من نسخه ی درمان، افسوس درد، درمان نشد و عاصیِ بیمار منم حُرمت نان و نمک را بِشِکستم؛ چه کنم؟ بی وفا کلبِ درِ خانه ی دلدار منم نفس، افسارِ دلم را بِگِرفت و زان پس دوره گردِ شب و روزِ سرِ بازار منم شد فروشنده ی بی دینی و غفلت، اِبلیس وَ در آن داد و سِتَد شخصِ خریدار منم گرچه یک عمر ضرر کردم و بیچاره شدم لیک دلخوش به عطا و کرمِ یار منم کمِ ما و کرمِ و لطفِ اباعبدالله بَدَم امّا زِ غمِ دوست، عزادار منم او که در گودیِ گودال، صدا زد ای قوم سِبط احمد، پسرِ حیدرِ کرّار منم مادرم فاطمه، سَروَر به زَنانِ عالَم دستپرورده ی آن عصمتِ دادار منم ضربه ی نیزه مرا یادِ غمی اندازد چون مصیبت زده ی ضربه ی مِسمار منم بود بی یاور و لب تشنه و مغموم، حسین گفت با پیکرِ پر خون، اَنَا مظلوم حسین #مناجات #دلنوشته #شعر_مناجات #شعر_امام_حسین 🔴✍️ نوشته شده در اسفند ماه ۱۴۰۲ ✅کانال رسمی شعر و سبک حاج امیر عباسی در پیام رسان ایتا 👇 https://eitaa.com/sherosabk