تا «ذکر» نباشه، «علاقه» هم افزایش پیدا نمی‌کنه. مثلاً همین دنیا؛ چه چیزی علاقه‌ی ما رو به دنیا افزایش میده و دنیا رو پیش ما لذت بخش می‌کنه؟ اونم دنیایی که چشیدنی‌ست، بوئیدنی‌ست و خلاصه اینکه «نقد» است و می‌توان به راحتی تجربه‌اش کرد؛ تجربه کردن دنیا این قدر دل ما رو نمی‌بره که «یاد» ِ دنیا دل ما رو می‌بره. دنیا با اینکه نقده اما اگه زیاد یادآوریش نکنی در دل نمی‌نشینه، اونوقت چطور امام زمانی که غایب هستند، بدون یادآوری در دلمون می‌نشینه؟! نگو «هر موقع دلم تنگ شد میرم یاد حضرت(عج) می‌کنم» نه، برای خودت برنامه بذار، برنامه‌ی یادآوری. منتها برنامه‌ات مختصر باشه و همیشگی، اونوقته که کم کم دلتنگـــ امام زمان میشی… مَن أحَبَّ شَیْئاً لَهِجَ بِذِکرِه. هر کسی چیزی رو دوست داشته باشه، به یاد و ذکرش حریص و مشتاق میشه.۱ انتظارعامیانه عالمانه عارفانه/ص۲۳۰ ۱- غررالحکم/ص۶۵/ح۸۵۹ @shohaadaa80