🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سوم* گفت:«ای  ننه خدا میدونه بعد اونا این خونه چند دست گشته» آشپزخانه کوچکی از سوی حیاط  دیده می شد. آقای یحیی شروع کرد به گفتن از وضع خانه زمانی که آنها زندگی می کردند. خانه ای که به تصویر می‌کشید فرق هایی با خانه فعلی داشت.پله های کنار در حیاط پیچ می خوردند و می رفتند پشت بام.بازی وسط حیاط بود و مادر یحیی و منصور با آبی که از چاه می کشید رخت های بچه ها را در آن می شست. همان جایی که ایستاده بودیم تا همین چند سال پیش اتاق بوده.اتاقی که وقتی آقا یحیی از آن میگفت آه بلندی میکشید ولی انگار که در چشم‌هایش چیزی مثل قصه ی گذشت سال ها را می پوشاند. اصلاً در ذهن نمی گنجید یک خانواده هشت نفری توانسته باشند در اتاقی به اندازه آن زندگی کنند. سرم را پایین انداختم و زل زدم به پاهایم. نمیدانم چرا ولی دوست داشتم با آنها روی کاشی های حیاط زاویه مخصوصی بسازم. آقای یحیی نم نم دور حیاط میچرخید.دست چپش در جیب بود و با دست راستش دیواری را نشان می‌داد و می‌گفت: آن وقتها به خاطر باران خوردگی شکم داشته. اصرار داشت قدم بزنم روی کاشی‌ها تا با زوایای مختلف خانه قدیمی شان آشنا شود و برای نوشتن حس بگیرم.اما من به پایم نگاه می‌کردم که زاویه دلخواهی با کاشی ها ساخته بود به همان جایی چسبیده بود که باید بچسبد.گفتم راحتم و ادامه داد . تصویر های سیاه و سفید و متحرکی با طنین صدای آقای احیا بر روی کاشی ها می دیدم: از پدربزرگش حاج‌حیدر می‌گفت که در منزل صدر رضوی یکی از چهار ملاک بزرگ وقت شیراز،که از قضا از معتمدین مردم دار بوده و رعیت نواز، آشپزی می کرده. برو بیایی داشته ولی رفت و آمدی درخور ملاکان،نداشته. می گفت صدر رضوی گاه گاه دستی به شانه های حاج حیدر می زده و از اینکه با آمدن او خوراک خانه اش برکت گرفته. تشکر میکرده. *فامیل، از دوران رضاخان و روی کار آمده بود و به خاطر حلال و حرام کردنش در بین ملاکان به خادم صادق شهرت یافته بود* که بعدها هم در سه جلد بچه ها و نوه هایش همین فامیل به یادگار ماند. می گفت که حاج حیدر در مجالس آقا امام حسین هم آبگردان در دیگ می چرخانده و در یکی از همین مجالس در دهه محرم،مردی را می بیند که با یا حسین سر دیگ ها را برمی دارد و وقتی بخار برنج های قدیم اثر دلنشینی را در اطراف می افشاند،کفگیر در دیگ می زند،بالا می آورد،تکانش می‌دهد که برنج ها به هم نچسبند و با هر یا حسین بشقابی را پر کرده و به ملت میدهد. از هیأت او خوشش می آید. سر حرف را باز می کند.و دو طرف با تک و طایفه هم بیشتر آشنا می شوند تا دوستی دیرینه‌ای شروع شود. از آن سر هر جا که حاج حیدر برای سفره آقا،کفگیر را تکان تکان میداده،عزاداران بوی آشپزی کل محمد تقی را هم می شنیدند. آقای یحیی گفت تا رسید به پدرش وقتی ده ساله بوده و اینکه روزی حاج‌حیدر دست او را میگیرد و پیش حاج محمد سیف که کفاشی داشته می برد. ابراهیم ۱۱ ساله تا مدت آ ها نمی میدانسته ۱۲ ریال حقوق هفتگی اش را حاج‌حیدر به استادکار می‌داد تا آخر هفته به پسرک بدهد. لذتی که پسرک ۱۰ ساله آخرهفته ها می برده باعث می‌شود هنوز که هنوز دست از سر کفاشی بر ندارد. چند وقتی که میگذرد حاج سیف هفتگی ابراهیم را از حاج حیدر نمی پذیرد و از این هفته ابراهیم اولین حقوق راست و درستش را از استاد کار می‌گیرد. ابراهیم ۱۷ ساله که می شود روزی در برگشت از مغازه خستگیش را در امامزاده رکن الدین می تکاند.ضریح کوچک را می‌چسبد و زمزمه می‌کند که خدایا می‌شود حقوقم ۵ تومان شود و می شود.یکی از دوستان و هم صنف‌های حاج سیف اخلاق و کار او را می پسندد و با خواهش و تمنا حاج سیف را راضی می‌کند که ابراهیم با حقوق بیشتر در مغازه او کفاشی کند.کم کم شرایط برای کفاش جوان مهیا می‌شود تا دم غروب ها برای برگشتنش از مغازه، قلبی لحظه شماری کند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿