شهدای غریب شیراز 🇮🇷
*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * * * * * * هرکس هرطور دلش می خواست به خانه ساخته بود برای همین هم پیچه کوچه ها حساب و کتابی نداشت .وسط راه میانبر زدیم از کوچه های تنگ و باریک که فکر می‌کنم دو تا دوچرخه با هم نمی توانستند از آنجا رد شوند. قدیمی ها هنوز هم می‌گفتند کوچه قهر و آشتی. آقای احیای این مسیر را بارها آمده و رفته بود به تعداد روزهای پنج سال تحصیلی. در بین راه طوری بود که فقط یک کیف‌مدرسه کم داشت که بیاندازد روی کولش. یاد آن روزها بچه اش کرده بود از این مسیر با منصور خاطره ها داشت. میکاپ آن موقع این راه به نظر خیلی طولانی می آمده. بچه هایی که کارنامه قبولی پنجم شان را گرفته بودند یا شاید رهگذریم ست که از آنجا رد می شده روی دیوار مدرسه چه چیزهایی به یادگار نوشته بودند. میان اینها نوشته های بزرگ تر و مشخص تر از همه بود :«محبت که گناه نیست» دوتا دروازه با میله های فلزی در دو طرف حیاط کاشته شده بود.آجرهای نظامی ۳۰ سال پیش یا پیشتر بندکشی شده بودند با سیمان سفید و جاهایی هم با گل. دورتادور مدرسه با رنگ های مختلف و بی رمق نقاشی شده بود و روی رنگ ها جابجا با خطای لختی شعار نوشته شده بود در باب اهمیت علم و درس خواندن. منصور هم مثل بقیه همین کارگرزاده هاست با تمام بدبختی های شان.روی یکی از شعارهای دیوار چشم تنگ می‌کنم زگهواره تا گور دانش بجوی ‌. آمدن به مدرسه بهانه ای شد که آقای رحیمی هرچه از دوران دانش‌آموزی منصور در ذهن دارد برایم بگوید. او می گفت و من منصور را درآن زمان تصور می کردم. پسرکی که دو هفته ای می شد سرش را با ماشین ۴ زده با صورت آفتاب سوخته ابروهای که موقع فکر کردن به سوالات به هم نزدیک می شوند. جلوی پسرک سفره پهن کردم برادرش را روبرویش مینشاندم به خواهرش را در طرف دیگر.پسرک خودکار را به دندان می سایید و می دیدم که غذا نمی خورد تا برادر و خواهر که سیر شدند بعد شروع کند. میدیدم از در خانه با برادر خواهر ها توی سر و کار هم می زنند با شیطنت های کودکانه و بیرون که می‌آید با بچه های کوچه وقاری درخور بزرگ ها به خود می‌گیرد و باز به خانه می آید. پدرش می آمد پاکت کلاس‌ها به مادر می‌داد .مادر می شست و جلوی پسرک می‌آورد.پسرک به ذرات شفاف آبروی گیلاس نگاه می‌کرد بعد مثل بچه های فضول رو میکرد به مادر. _مامانی به اتاق های دیگه هم دادین عمو اینا ؟خانم جون؟! _بروج گیلاس تو بخور تو‌چیکار اتاق‌های دیگه داری! بلند میشود کلاس ها را داخل چند نعلبکین می چینند و تق تق درهای چوبی اتاق ها را در می آورد ‌. _عموجون خدمت شما قابلی نداره. آقایحیی دست در جیب می‌کرد تا عوض می کرد و ادامه می داد. آفتاب کم کم نمیاد حیاط مدرسه را می گرفت که مدیر مدرسه با ما احوال پرسی کرد خودمان را که معرفی کردین آشنا از کار در آمد و گفت که همکلاسی منصور بوده و به خاطر این که به ناحق یکی از بچه ها را زده کتک مفصل و جانانه از منصور نوش جان کرده. عجله آقای یحیی نگذاشت که بیشتر در این کودکانه گشت بزنیم و خداحافظی کردیم تا دیداری بعد. ادامه دارد.. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿
127 مشاهده