شکست پروژه تخطئه عزاداری‌ها در محرم ۱۴۰۲
امسال، شبکه‌های معاند در مخالفت با عزاداری‌های محرم خصمانه‌تر ظاهر شدند و امسال شمشیر تیز مخالفت با عزاداری‌ها را چه با استدلال، چه با استهزا از رو بستند. امسال پوشیدن لباس مشکی مردان و چادر زنان تبدیل به جهادی مداوم علیه توطئه‌های دشمنان شد.
پایگاه بصیرت / گروه فرهنگی/ زهرا گوهری
چراغی را که ایزد برفروزد/ هر آن کس پف کند ریشه‌اش بسوزد
امسال، شبکه‌های معاند در مخالفت با عزاداری‌های محرم بسیار فعال‌تر و خصمانه‌تر ظاهر شدند. البته مخالفت دشمنان اسلام با عزاداری‌های سید‌الشهداء(ع) مطلب تازه‌ای نیست. از همان سال ۶۱ هجری که نوه پیامبر اکرم(ص) را ایادی شیطان، توانستند با آن وضعیت به شهادت رسانده و خانواده او را به اسارت ببرند، شیعیان با محدودیت‌های عزاداری مواجه بودند. لکن در زمان همه ائمه، پرچم عزای حسینی تحت هر شرایطی افراشته بوده است. امام سجاد(ع) بر مظلومیت پدر بزرگوارشان بسیار گریه می‌کردند و در پاسخ به یکی از خدمتکاران که علت این گریه بسیار را پرسیده بود، فرمودند: «یعقوب‌نبی دوازده فرزند داشت که خداوند یک فرزند را از جلوی چشمان او دور کرد. چشمان یعقوب با گریه بسیار بر او با آن که می‌دانست یوسف زنده است، سفید شد. من جلوی چشمانم، پدرم و برادرم و عمویم و هفده تن از اهل‌بیتم و گروهی از یارانم را به قتل رسانده‌اند. چگونه گریه من تمام شود؟»
در دوران امام باقر (ع)، با وجود سختی برپایی عزاداری‌ها، لکن حضرت مجالس عزاداری را در خفا یا با حضور محدود شیعیان برگزار کرده و به شاعران می‌فرمودند که اشعاری بسرایند. سخت‌گیری خلفای بنی‌عباس در زمان امام صادق(ع) برپایی مجالس عزا را با مشکل مواجه کرده بود؛ ولی ایشان با حزن و اندوه و گریه و در ایام محرم، عظمت شهادت امام حسین(ع) را یادآوری می‌کردند.
دوران امام کاظم (ع) از آن باب که بیشتر عمر ایشان در زندان سپری شد، سخت‌تر بود و عملاً برپایی مراسم امکان نداشت و حضرت به طور فردی با حزن و اندوه و گریه، دهه محرم را سپری می‌کردند. در دوران امام رضا(ع)، مراسم عزای خانوادگی برپا می‌شد و حضرت از دعبل می‌خواستند که اشعار خود را در ستایش اهل بیت بخواند.
در دوران امام جواد (ع)، امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع) نیز اقامه عزا کاری دشوار بود. خلفای عباسی دشمنی خاصی با حضرات معصومین داشتند. تا جایی که متوکل عباسی قبر امام حسین(ع) را ویران کرد.
با وجود سختی برپایی مجالس در سیره همه ائمه، تأکید بر بزرگداشت شهادت امام حسین(ع) و یارانشان شده است؛ چراکه برپایی عزاداری، مکتب اهل‌بیت را زنده کرده و موجب آگاهی مردم از اهداف قیام سیدالشهدا می‌شود. همچنین شیعیان با اقامه عزا، وحدت و قدرت یافته و به صورت نیرویی چشمگیر در صحنه جامعه برقرار می‌مانند. مطرح کردن الگویی مانند ماجرای کربلا، فرصت مناسبی برای خودسازی مسلمانان ایجاد می‌کند و در بسیاری از مجالس، افراد به توفیق الهی موفق به ترک معاصی شده و مسیر زندگی‌شان عوض می‌شود. در این صورت مودت و دوستی با اهل بیت در آنها عمیق‌تر می‌شود.
برپایی عزاداری در کشور ایران، با حضور سلسله‌های مختلف، فراز و نشیب داشته است. تا قرن سوم هجری که ائمه علیهم السلام حیات داشتند، عزاداری به همان صورتی که گفته شد، صورت می‌پذیرفت. اما از قرن چهارم هجری عزاداری به صورت سازمان‌یافته در زمان آل‌بویه رسمیت پیدا کرد. پادشاهان آل‌بویه مردم را به پوشیدن لباس مشکی و تعطیلی بازار‌ها و عزای عمومی تشویق می‌کردند. حتی اهل سنت هم در این آیین‌ها شرکت کرده و بر قاتلین حضرت لعنت می‌فرستادند. در دوره سلجوقیان بعضی از سلاطین، مانند ملکشاه سلجوقی به زیارت عتبات رفته و مخالفتی با برگزاری مراسم ندارد.
در دوران مغول‌ها به دلیل رابطه خوب آنها با اسلام، عزاداری آزادانه و کامل برگزار می‌شد. در دوره تیموریان منقبت‌خوانی ائمه بر سر زبان‌ها افتاد تا در عصر صفویه که مذهب رسمی ایران شیعه اعلام شد. در دوران افشاریه، مذهب شیعه چندان مورد حمایت قرار نگرفت و محدودیت‌های فراوانی برای مجالس عزا ایجاد شد. اما در دوره زندیه و قاجار این محدودیت‌ها برداشته شد. تا جایی که پادشاهان قاجار توجه ویژه‌ای به برپایی عزا داشتند و با آغاز محرم همه خیابان‌ها را با پارچه مشکی می‌پوشاندند. تعزیه‌خوانی و شبیه‌خوانی در این دوران شکل گرفت. شاید همه این ارادت‌ها برپایه بذر محبتی باشد که امیرالمؤمنین(ع) با آوردن اسلام در یمن که جزء ایران محسوب می‌شد، به ایرانیان هدیه کردند.
💥جنگ نرم ودشمن شناسی
📡 پایگاه خبری تحلیلی وَرْاُئوی
🕯 میعادگاه شهدای وَرجُوی
@varjovi
@shohadayevarjovi