ریشه‌شناسی واژۀ «دایه» واژۀ دایه در فارسی نو به معنی زنی است که بچۀ دیگری را شیر دهد (ر.ک. فرهنگ دهخدا و سخن ذیل "دایه"). این واژه در فارسی میانه به صورت da‌yag (دایَگ)، از ریشۀ da‌- (دا) به معنی «مکیدن و شیرخوردن» آمده و این ریشه به همین معنی در زبان سنسکریت به صورت dha‌- (دْها) ذکر شده است. همۀ این‌ها در اصل از ریشۀ dheH1-i-* هندواروپایی، باز هم به همان معنی، اخذ شده‌اند. می‌توان احتمال داد در دوران کهن، این فرد که قطعاً زن بوده، از طریق شیر دادن به نوزاد، نقش خود را در پرورش و رشد او ایفا می‌کرده و به همین سبب واژۀ بیان‌گر نقش او از چنین ریشه‌ای گرفته شده است. ظاهراً واژۀ «دایة» عربی و daye ترکی نیز ریشۀ ایرانی دارند. منابع: - فرهنگ ریشه‌شناختی زبان فارسی، محمد حسن‌دوست، جلد دوم، مدخل 2247 - Etymological Dioctionary of the Iranian Verbs, Johnny Cheung, page 47 https://eitaa.com/sibenaranjiadabiat