چگونه برای کودکان قصه بگوییم؟
در انواع روشهای قصه‌گویی ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻗﺼﻪ ﮔﻮ:
ﻗﺼﻪای را ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻌﺮﯾﻒ آن را دارد ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺘﯽ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در ﻣﻮرد آن از ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﺪﻫﺪ.
ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﺨﺎب ﻗﺼﮥ ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺳﻨﯽ ﮐﻮدک، ﺑﻪ روال ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻟﺖ و ﻟﺤﻦ و آﻫﻨﮓ ﺻﺪاي ﺧﻮد (ﺻﺪای ﻣﺮداﻧﻪ ﯾﺎ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ، ﺻﺪای ﺧﺴﺘﻪ ﯾﺎ ﭘﺮﻧﺸﺎط، ﻟﺤﻦ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و ...) ﯾﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮدن ﺗﻦ ﺻﺪا در اوج و ﻓﺮود داﺳﺘﺎن (ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد ﯾﺎ ﺣﻞ ﻣﯽﺷﻮد) ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدن (در ﺟﺎﻫﺎی ﺣﺴﺎس ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻋﻤﯿﻖ در ﺷﻨﻮﻧﺪه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ) ﯾﺎ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻻت ﺻﻮرت (ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎی ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﯾﺎ ﻏﻢ ﯾﺎ ﺗﺮس) ﯾﺎ ﺑﻪ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺻﺪا ﯾﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎ ﯾﺎ ﺣﺎدﺛﻪ ﭼﯿﻨﯽ.
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ، ﻗﺼﻪ را ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻨﺪ (ﻣﺜﻼً زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎی ﺑﯽﺗﺎﺑﯽ را در ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ) ﯾﺎ آن را اداﻣﻪ دﻫﺪ.
از واژﮔﺎن ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺳﻨﯽ ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺘﻔﺎده و ﺑﻪ ﻧﮑﺎت ﻣﺜﺒﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺎره ﮐﻨﺪ.
ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﺪ، از ﺗﺨﯿﻞ و ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ و داﺳﺘﺎن را در ﺣﯿﻦ ﻗﺼﻪﮔﻮﯾﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﺪ، ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﺟﺎن ﺑﺒﺨﺸﺪ و ذﻫﻦ و ﺣﻮاس ﮐﻮدک را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ، ﺑﺮ ﮐﻮدک ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ آﻧﺎن ﺗﻤﺎس ﭼﺸﻤﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎﻻت و ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞﻫﺎی آﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ آن‌ها ﻓﺮﺻﺖ درک ﻣﻌﻨﺎ را ﺑﺪﻫﺪ.
ﺑﯿﺎن ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺳﻠﯿﺲ و ﺻﺤﯿﺢ و ﺑﻠﻨﺪ و ﺷﻤﺮده ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ. از ﻋﻬﺪه ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎ و ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮآﯾﺪ و ﻓﺮازﻫﺎی ﻣﻬﻢ را ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ادا ﮐﻨﺪ (ﻣﺜﻼً ﺣﺮﻓﺶ رو ﮔﻮش ......... ﻧﮑﺮد.)
ﺧﻼق ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻓﯽاﻟﺒﺪاﻫﻪ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ. ﮔﺎه ﻧﯿﺰ از اﺑﺰار ﻣﻨﺎﺳﺐ (ﻣﺜﻼً ﻋﺮوﺳﮏﻫﺎی ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ) اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ.
ﻣﻄﺎﻟﻌﮥ ﻣﺴﺘﻤﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺠﯿﻨﻪای از اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ و ﻗﺼﻪﻫﺎی ﺑﻮﻣﯽ را در ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺎرتﻫﺎی ﻗﺼﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﻬﻮﻟﺖ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ و ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻗﺼﻪﮔﻮی ﻣﺎﻫﺮی ﺷﻮد.