و باز، بازی‌خوردن درست یا نادرست؛ همیشه ضعف خودیها بیش از خیانتهای دشمن رنجم می دهد. بالاخره از دشمن توقعی نیست اما... بگذریم. فتنه عبدالحمید، چیزی است که سالها منتظرش هستم و البته هنوز هم به طور علنی رخ نداده و فعلا اینها پالسهایی است برای بیدار شدنمان و خطری که بیخ گوش مان جا خوش کرده. عبدالحمید کسی است که در مواقعی بسیار عاقلانه و داهیانه عمل کرده (مثل ماجرای سخنران مسجد که با او به عنوان خلیفه بیعت کرد و عبدالحمید در دهانش زد) و البته فضاحتها و نمکدان شکستنهایی که شاهدیم. اما لنز نگاه را به جبهه خودی بیاوریم؛ واکنش ما به وی چگونه بود؟ بزرگانی چون حجت الاسلام دکتر رفیعی، با نقدی محترمانه و صریح و عمیق خود را عزیزتر کردند اما امان از بازی خوردن برخی انقلابیون آن دست انقلابیونی که نمیدانند، اغتشاش، هرگز تهدیدکننده مرز و کیان نظام نیست و تنها، اراده نظام برای برخورد سخت کافیست که تا چند سال ماجرا جمع شود انقلابیونی که نمی‌دانند تهدید اصلی بر سر راه آرمان این نظام و این خاک و تمدن سازی نوین اسلامی، دوقطبی شدن جامعه از هر نوع است؛ از جمله اختلاف شیعه و سنی کسانی که حواسشان نیست، علت حاد و خطرناک بودن کژگویی های عبدالحمید، التهابات کور و دشمن پسند میان شیعه و سنی است و نه بحث مشروعیت و عدم مشروعیت گشت ارشاد و آزادی!! وقتی اینها را درک نکنی و تنها، جلوی چشم و خشمت را ببینی؛ این می شود که توی انقلابی هم خیلی ساده بازی میخوری و با کشیدن جبهه به نبرد مذهبی پازلش را تکمیل میکنی تاریخ شیعه کم از این خودزنیهای دلسوزانه ندارد ✍دکترمحمدعلی صدر @siyasatbrotoush