🔴پرونده صدا و سیما ۱۴| برنامه‌هاي ماه رمضان در برهوت تكرار/ سندروم تنبلي رسانه اي؛ مشكل اساسي صدا و سيما 🔸چند سالی است که تولید برنامه‌های قبل افطار به صورت گفتگو محور و بر پایهٔ داستان گویی و روایتی از زندگی افراد به یک عادت تبدیل شده است؛ روایت‌هایی تأثیرگذار و عبرت آموزکه اکثرشان به تجربه‌های غم‌انگیزی مربوط می‌شود که احساس نزدیکی و حس ترحم مخاطب را بر می‌انگیزد و حتی برخی از آن‌ها تلاش کردند کپی هرچند دسته چندم از برنامه «ماه‌عسل» باشند. این روند تکرار محتوای صداوسیما بهانه‌ای شد تا با آرش فهیم روزنامه‌نگار و منتقد سینما و تلویزیون به گفتگو بنشینیم؛ 🔸مشکل اساسی این دوران در صداوسیما، یک نوع بیماری است که من اسمش را «سندروم تنبلی رسانه ای» می‌گذارم. وقتی یک رسانه از آرمانگرایی، هویتگرایی و حس مبارزه و مقابله تخلیه می‌شود، ابتلا به این سندروم به سراغش می‌آید. یک رسانه یا نظام فرهنگی وقتی به سندروم تنبلی دچار می‌شود، بجای اینکه حرف و هویت خودش را برجسته کند و به سمت خلاقیت برود، به شبیه سازی یا کپی برداری از رقبایش رو می‌آورد. 🔸اغلب سریال‌های پرمخاطب و به یادماندنی تلویزیون برای ماه رمضان به دهه ۸۰ برمی گردد؛ یک دلیلش این بود که کارگردان‌هایی که این سریال‌ها را می‌ساختند، دهه ۸۰ در اوج به سر می‌بردند؛ فیلمساز‌هایی مثل رضا عطاران، سیروس مقدم، حسن فتحی، علیرضا افخمی، محمدحسین لطیفی و ... آن دوران در پختگی و آمادگی کامل بودند. 🔸این فیلمساز‌ها هم دچار کمی‌گرایی و تنبلی شده اند و انگیزه و حال و هوای دهه ۸۰ را ندارند. متاسفانه صداوسیما در یک دهه اخیر غیر از برخی استثنا‌ها نتوانسته سریال ساز توانمند و وفادار به خودش را تربیت کند. نیرو‌های جوان هم بعد از ساخت چند سریال، به شبکه نمایش خانگی و سینما کوچ می‌کنند. درواقع دولت هم برای رقابت سیاسی با صداوسیما، شبکه نمایش خانگی را به یک بازار مکاره و محل سرمایه گذاری‌های سالم و اغلب و ناسالم تبدیل کرد و این هم به جریان سریال سازی در صداوسیما ضربه زده است. 🔸به طور طبیعی رسانه‌ای که دچار تکرار و تقلید می‌شود، از زایندگی و پویایی فاصله می‌گیرد و نمی‌تواند هویت و تشخص خودش را اعلام کند. وقتی یک رسانه، نمی‌تواند برای مناسبت‌های مختلف به خلق برنامه جدید دست بزند و به تکرار گذشته مشغول می‌شود، نمی‌تواند آینده خودش را بسازد. همچنین رسانه‌ای که به کپی کاری از دیگران بدون هیچ نوآوری می‌پردازد، خود به خود به یک رسانه مصرف کننده تبدیل می‌شود نه تولید کننده؛ و این جریان در دراز مدت به مرگ فکر و فرهنگ و وابستگی فکری و فرهنگی ابتدا در آن رسانه و سپس در گستره مخاطب هایش منجر می‌شود. رسانه تنبل، قطعا مخاطب تنبل هم بار می‌آورد. مشروح گزارش👇 https://snn.ir/003u85 __ ♨️ همه‌چیز اینجا مهم است👇 🆔 @snn_ir