«ما را به لاک سیاه همان زنی که پشت دسته های عزا میرود ببخش» ظاهرا تنها مشکل این شعر این است که طرف توسل را اشتباه انتخاب کرده است و الا گفتگو از اهل گناهی که آمده درِ خانه امام حسین که چیز جدیدی نیست! به تعبیر دیگر، ما هیچ وقت به گناه آن زن متوسل نمی‌شویم، بلکه به آن آقایی متوسل میشویم که در خانه اش برای بازگشت کسی که تا این حد دور شده هم باز است، والا گناه که تقرب نمیاورد! مساله، زاویه دید است؛ یعنی یک زاویه، کاملا غلط است و دیگری دقیقا همان چیزی است که بارها از علما و اولیاء خدا شنیده ایم و نقطه عظمت کشتی نجات امام حسین(ع) است و باید از آن زیاد گفت. شاعر و روضه خوان نباید این زوایه ها را اشتباه بگیرد! دانستن اینها از مهارتهای معمول برای ستایشگر اهلبیت است. 🆔 @social_theory