وقتی مخواهم از امیدها بگم، از بیرون شروع می کنم. توضیح میدم که چطور داریم جهان را وادار می کنیم که ایران جدید و همتش برای بزرگ شدن و رشد کردن را باور کنه. بعد رویای ایران موثر جهانی را توضیح میدم. ایران چهارم! اما وقتی میخواهم غر بزنم، می خواهم از درون بگم. بگم اینهمه قدرت و این همه رن که از شهادت حاج قاسم ها و سید رئیسی ها توی گلومون شکست ولوی قورتش دادیم تا ایران بزرگ را ببینم، چطور وقتی میاد داخل سر سفره ما رعیت زاده ها و دهاتی ها هیچی نمیشینه.