اگر افق بلندی از تاریخ در مقابل حضرت زینب.س. گشوده نبود چگونه در دل آن همه مصیبت که در ظاهر همه چیز تمام بود، این‌همه امید در شخصیت آن حضرت به ظهور می‌آمد؟ تا آن‌جایی‌که آنگونه شورمندانه و سلحشورانه و حکیمانه در مقابل عُبیدالله و از آن مهم‌تر در مقابل یزید سخن بگوید! جایگاه این سخنان و این‌همه امید جز با توجه به تاریخی است که در مقابل او گشوده شده است؟ چرا که در هر تاریخی، افقی در پیش است و انتظاری مناسب آن تاریخ برای انسان گشوده می‌شود. قسمتی از یادداشت سلام بر زینب! سلام بر مقاومت! @esharat