حکمت ۳۷ و چون دهقانان انبار هنگام رفتن امام به شام او را دیدند، برای وی از اسب هاشان پیاده شدند و پیشاپیش آن بزرگوار دویدند. فرمود: این چه کار بود که کردید؟ گفتند: عادتی است که داریم و بدان امیران خود را بزرگ می شماریم على (ع) فرمود: به خدا که امیران شما از این کار سودی نبردند، و شما در دنیایتان خود را بدان به رنج می افکنید و در آخرتتان بدبخت می گردید. و چه زیانبار است رنجی که کیفر در پی آن است، و چه سودمند است آسایشی که با آن از آتش امان است. الحکمة ۳۷ وقال عليه السلام: وَ قَدْ لَقِيَهُ عِنْدَ مَسِيرِهِ إِلَى الشَّامِ دَهَاقِينُ الْاَنْبَارِ فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَيْنَ يَدَيْهِ، فقال: مَا هذَا الَّذِي صَنَعْتُمُوهُ؟ فقالوا: خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا. فقال عليه السلام : وَاللهِ مَا يَنْتَفِعُ بِهذَا أُمَرَاؤُكُمْ! وَ إِنَّكُمْ لَتَشُقُّونَبِهِ عَلَى أَنْفُسِكْمْ فِي دُنْيَاكُمْ، وَ تَشْقَوْنَبِهِ فِي آخِرَتِكُمْ، وَمَا أخْسرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ، وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الاَمَانُ مِنَ النَّارِ! saying 37 Once Imam Ali ibn Abu Talib (PBUH) was proceeding towards Syria when the countrymen of al-Anbar met him. Seeing him, they began to walk on foot then ran in front of him. He inquired why you were doing so? They replied that this was the way we respected our chiefs. Then he said the following: “By Allah, this does not benefit your chiefs. You are belaboring yourself in this world and earning misery for the next by it. How harmful is the labour in whose wake there is punishment, and how profitable is the case with which there is deliverance from the Fire (of Hell)!