عنوان: حرمت موسیقی 📝شبهه شماره 85 فتوا به حرمت موسیقی ناشی از سنّت گرایی فقیهان و نفهمیدن آیات و روایات موسیقی است و روش فقهاء در طول تاریخ در فهم روایات موسیقی از جمله مراجعه به لغت نامه‌های عامیانه اشتباه بوده است و همین مسئله سبب شده که موسیقی در عرصه زندگی دینمداران به کناری نهاده شود. فقهاء معمولا جرأت مخالفت با فتوای معروف را نداشتند و آن را به عنوان یک اصل مسلّم می¬پذیرفتند و نتیجه این جوّ، عدم پیشرفت فکری در حوزه های دینی شیعه بوده است. پاسخ 1⃣ فتاوای فقهاء در باب موسیقی ناشی از روایاتی است که در این باب وارد شده است. فقهای شیعه در فتوا دادن همیشه مراقب بودند تا مبادا حرامی را حلال و یا حلالی را حرام کنند. اگر فتوایی ناشی از رأی و دیدگاه شخصی باشد، اعتباری نخواهد داشت. این قانونی است که هر متدینی به آن ملتزم است و اصل کلام یک مؤمن این است که پیرو فرامین الهی است و تابع آراء بشری نیست. 2⃣ روایات مرتبط با موسیقی شامل احادیث صحیح، موثّق و غیر آن است. و از مجموع آنها استفاده می شود که شارع مقدّس نه تنها رأی مثبتی نسبت به استفاده از ابزار آلات موسیقی ندارد، بلکه نهی هم فرموده است. در برخی روایات بطور صریح فرموده اند: که من شما را از رقص و مزمار و ... نهی می کنم و یا برای نگهداری و نواختن ابزارآلات موسیقی عواقب شومی ذکر شده است. 3⃣اهل بیت (علیه‌السلام) وقتی با مردم زمان خود سخن می گفتند، با زبانی با آنان صحبت می کردند که متداول بین مردم بود و مردم آن را می فهمیدند، پس اگر بخواهیم معنای یک لغت را در زبان ائمه: بفهمیم باید معنای آن کلمه را در زبان مردم آن زمان بدست آوریم و این همان کاری است که فقیه با مراجعه به لغتنامه های تخصصی که درصدد بیان معنای حقیقی کلمات است، انجام می دهد. پس این ادّعاء که فقهاء برای بدست آوردن معانی کلمات موجود در روایات به لغتنامه های عامیانه مراجعه می کنند، ادّعایی بدون دلیل است. #فتوای_حرمت_موسیقي پاسخ کامل: http://www.andisheqom.com/fa/telegram/View/951730/ 🆔@spasokh