طفل در دورانى كه مسايل علمى و عقلى را درك نمى كند، به فطرت طبيعى خود لزوم "وفاى به عهد " را مى فهمد. موقعى كه پدر به او وعده مى دهد وقتى به منزل برگردد براى او اسباب بازى مى آورد بچه به طور طبيعى توقع دارد كه پدر به عهدش وفا كند و اسباب بازى بياورد. به اين توقع فطرى اطمينان دارد. تا وقتى كه پدر نيامده بچه با فكر اسباب بازى شاد و مسرور است. به خود نويد مى دهد. زنگ در به صدا در مى آيد، پدر وارد مى شود. بچه به توقع فطرى، خود را براى گرفتن اسباب بازى آماده مى نمايد، به دست پدر نگاه مى كند. اگر به وعده وفا نكرده و اسباب بازى نياورده باشد طفل ناراحت مى شود، حس مى كند كه واقعه خلاف انتظارى رخ داده است. در نظر ساير كودكان نيز اين عمل بد و بر خلاف توقع طبيعى آنان است. با تکرار این خلاف ها کم کم فکری خطرناک در وجود کودک جوانه می زند بی اعتقادی به فطریات احتمال خطا در آنچه احتمال خطا نمی داد سرگردانی تجربه ی هیجانات تلخ ترس از محیط ناامیدی ☘☘