در کشورهای غربی جنبش “آهسته جویدن” را فردی به نام هوراس فلچر در قرن نوزدهم آغاز کرد. او حتی واژه ی فلچریسم را برای شیوه ی غذا خوردن پیشنهادیش جا انداخت. او کتابی نوشت که که نظریه اش درباره ی جویدن غذا را توضیح می داد. بر اساس نظریه ی او خرد کردن غذا و تبدیل آن به ذرات ریز با جویدن به بدن کمک می کند که غذا را بهتر جذب کند. به علاوه فلچر می گفت اگر مردم غذا را آنقدر بجوند که در دهانشان تبدیل به مایع شود، این باعث می شود که غذای کمتری بخورند و غذای کمتری بخرند و پول بیشتری پس انداز کنند. فلچر، شخصیت پرآوازه ی بریتانیایی که دوستان برجسته ای همچون توماس ادیسون و جان راکفلر داشت، به شکلی خستگی ناپذیر دیگران را تشویق می کرد که تا صد بار در دقیقه یا تا زمانی که غذا تبدیل به مایع شود، آن را بجوند. او استدلال می کرد که پس از جویدن به مقدار زیاد فرد می تواند یا غذا را ببلعد و یا آن را از دهان بیرون بریزد. جای تعجب نیست که برای این شخص نام مستعار “جونده ی بزرگ” را انتخاب کرده بودند. فلچر تا زمان مرگش در سال ۱۹۱۹، به سرتاسر انگلستان، شمال اروپا و ایالات متحده سفر کرد و به همه آموزش داد که “هر چه بیشتر بجوید، کمتر می خورید”. در زمان جنگ جهانی اول او تلاش کرد به ۸۰۰۰۰۰ انسانی که در بلژیک از گرسنگی رنج می بردند نشان دهد که با جویدن کامل غذا، مواد مغذی بیشتری جذب بدنشان می شود. شاید این روش جذب غذا برای افرادی که از گرسنگی رنج می بردند خیلی جالب بوده باشد اما تحقیقات اخبر هم نشان می دهد که صرف زمان بیشتر برای جویدن غذا واقعا فوایدی دارد. در سال ۱۹۰۹، محققان دانشگاه پردو در ایندیانای آمریکا از شرکت کنندگان در یک تحقیق خواستند که مغز بادام را ده بار، بیست و پنج بار یا چهل بار بجوند. نتیجه؟ هر چه شرکت کنندگان مغز بادامها را بیشتر می جویدند، مواد مغذی آن سریعتر جذب دستگاه گوارش می شد. بیشتر جویدن همچنین می تواند باعث شود که آهسته تر بخورید و آهسته خوردن هم مزایا و فواید خودش را دارد. 🍎طب نوین اسلامی