در روایت آمده: «اشتكى رجل من اخواننا الى أبى عبد الله عليه السلام كثرة العطش ويبس الفم والريق فأمره ان يأخذ سقمونيا وقاقلة وسنبلة وشقاقل وعود البلسان وحب البلسان ونار مشك وسليخة مقشرة وعلك رومى وعاقر قرحا ودارصيني من كل واحد مثقالين يدق هذه الادوية كلها وتعجن بعد ما تنخل غير السقمونيا فانه يدق على حدة ولا ينخل ثم يخلط جميعا وياخذ خمسة وثمانين مثقالا فانيذ سجزى جيد ويذاب في الطبخين بنار لينة ويلت به الادوية ثم يعجن ذلك كله بعسل منزوع الرغوة ثم يرفع في قارورة أو جرة خضراء فان احتجت إليه فخذ منه على الريق مثقالين بما شئت من الشراب أو عند منامك مثله.»یعنی «مردی از برادران مؤمن ما شکایت کرد به امام صادق (ع) از زیادی تشنگی و خشکی دهان و آب دهان و امام امر نمود این دارو را درست کند، سقمونیا هل و سنبل‌الطیب و شقاقل و شاخه درخت بلسان و دانه بلسان و نارمشک و سلیخه مقشره و مصطکی و عاقرقرحا و دارچین از هرکدام دو مثقال (نه گرم)، همه آسیاب شود و همه الک شود به‌جز سقمونیا (سقمونیا فقط آسیاب شود و الک نشود) سپس همه باهم مخلوط شود و هشتادوپنج مثقال شکر سجستان را در پاتیل قرار داده و با حرارت ملایم آن را آب کنند و این داروهای آماده‌شده را با آن مخلوط کنند و به آن عسل کف گرفته‌شده اضافه کنند و آن را در یک ظرف (بانکه) شیشه‌ای یا کوزه سبز قرار دهند و هر وقت نیاز داشتی (زمان تشنگی و خشکی دهان) دو مثقال از آن ناشتا با هر نوشیدنی که خواستی بخور و اگر نیاز شدید داشتی موقع خواب هم بخور.»
طب الأئمة، ابن سابور الزيات، ص۷۳.
🍎طب نوین اسلامی