آه از شارع الرسول ابراهیم عزیزی (مدرس حوزه) تمام ادارات و موسسات، به مناسبتهای مختلف، هدیه یا مساعدتی به پرسنل خود می پردازند. این پرداختها با روشهای معقول و رایجی رخ می دهد که نه دیگران متوجه می شوند و نه کرامت کسی مخدوش می گردد. تنها ما هستیم که با روشی بی نظیر، در شلوغ ترین ایام و در پر ازدحام ترین خیابان در مرأی و مسمع عابرانِ پر تعداد، "أئمة القوم" را به صف می کشیم که: الا یا اهل العالم در این مکان به روحانیون و طلاب علوم دین چند دینار پرداخت می شود! نگاههای کنجکاو و متعجب هزاران زائر - اعم از زن و مرد و کودک و پیر و جوان- از این صف بسیار طویل حقیقتاً دردآور است. اگر هر معاندی در هر جای جهان، می خواست روحانیون را تحقیر کند، بعید بود بتواند به این تمیزی از عهده ی این کار برآید! هر کدام از آن طلاب در دیار خود سر و سامانی دارند ، یکی امام است و دیگری استاد و یکی دیگر مبلغ و... آیا رواست که آبروی با ارزش تر از کعبه، اینگونه در شارع الرسول و در جوار امیرالمؤمنین علیهما السلام ریخته شود؟ امیرالمؤمنینی که نیمه شب و در خفا عطا می کرد. نمی دانم این روش پرداخت مساعدت، ایده کیست اما مطمئنم تعمدی در کار است و ابداً این پدیده ی شرم آور را اتفاقی نمی دانم.