وقتی میان جنگ‌ها سنگر یکی باشد باید نماد و پرچم و لشگر یکی باشد این مرزها ما را کجا از هم جدا کرده ؟ در قلب یاران بی‌گمان کشور یکی باشد گاهی میان دوستان وابستگی‌هایی‌ست آن سان که بعد از مرگشان پیکر یکی باشد در مرگ سرخ حاج قاسم با ابومهدی دیدیم جان دوستان آخر یکی باشد با هم یکی هستیم، آری ! چون برادرها زیرا برای مسلمین مادر یکی باشد ایران، یمن، لبنان ، فلسطین و عراق و شام فرقی ندارد جنگ اگر در هر یکی باشد کابوس اسرائیل و آمریکا قیام ماست فتح فلسطین گوشه‌ای از انتقام ماست در وانفسای کلام، فرمانده ایران، یمن، لبنان، فلسطین، عراق و شام یکی بود، آن‌هایی که رزمنده بودند و به میدان رزم رفتند و عاشقانه جنگیدند می‌دانستند که عاقبت ماجرا چه خواهد شد. ما قرن‌های طولانی است که در این جغرافیا در حال نبردیم، ما در این نبرد اگر شکست هم خوردیم، زنده ماندیم و ایرانِ ما ماند، زبانِ ما ماند، فرهنگ و هویت ما ماند چون رستم‌هایی که در ایرانشهر بودند یادشان بود که مرزهای این خاک از کجا تا به کجاست... غزل از: سیده فرشته حسینی @syriankhabar