سید علی اکبر ابوترابی| عاشورای ۱۳۶۷
سخنرانی در اردوگاه اسارت- قسمت سوم
▪️سنگینی بار محرومان که کتف امام حسین (ع) را زخم کرد
تاريخ ذكر می‌كند كه زخم‌های وارده بر بدن آقا اباعبدالله‌الحسين بی‌شمار بوده؛ ولی يك زخم كهنه و پينه بسته بوده كه از ديدن آن منقلب شدند؛ بدن حسين بن علی و زخم كهنه و پينه بسته؟ دست كارگر پينه مي‌بندد! ولي روی كتف حسين بن علی زخم كهنه بود. از امام سجاد سؤ‌ال كردند، فرمودند: «اين بخاطر بار آذوقه‌ای بوده كه برای رساندن به اين و آن، شب‌ها به دوش می‌كشيدند. اين بخاطر سنگينی باری بوده كه برای رساندن غذا به محرومان، آن حضرت شب‌ها به دوش می‌كشيدند». اين ارزش والای حسين‌بن‌علی است و اشك ريختن ما به اين منظور است كه انسانی اين چنين خالصانه و در اوج معصوميت، به دست يك عدة پليد و دلباخته به دنيا و رياست بر دنيا، آن هم برای حكومت شراب‌خوری پست، مثل يزيد، به شهادت می‌رسد. اين است كه ما اشك می‌ريزيم، نه صرفاً بخاطر اینکه آن حضرت امروز به شهادت رسيدند. آن حضرت امام ما و مقتدای ما است، با اين روحيه و با اين پاكی‌ها و با اين علاقه‌مندی به خدمت.
امام با آن مقام والايشان، انبان گندم را به دوش می‌كشيد و به خانه اين و آن سر می‌زد. اين نشان می‌دهد كه اين بزرگوار و حجت خدا به هيچ چيز فكر نمی‌كرد، جز به حال محرومان جامعه و محروميت‌های جامعه. آن انسانی كه دارای اين روحيه است، اگر در عرش اعلا روی كرسی رياست و سلطنت بنشيند، صرفاً بخاطر خدمت بيشتر در راه انسان‌ها است.
اگر حسين، حسين می‌كنيم، می‌خواهيم اين روحيه و اين عشق و صداقت و فداكاری با نهايت پاكی در خدمت به انسان‌ها در جامعه زنده بماند. لذا رسول خدا مي‌فرمايد: «اِنَّ الحُسين مِصْباح الهُدي وَ سَفينة النَجاة»؛ حسين چراغ راه هدايت و كشتي نجات اين امت است.
اين ملت وقتي از ذلت‌ها و پستی‌ها نجات پيدا می‌كند كه حسين‌‌وار پيش برود و حسينی بشود؛ نه آنکه شاخ و شانه براي هم‌وطن‌ها بكشند و به فكر قلع و قمع انسان‌ها و اذيت و آزار هم‌وطنان باشند؛ بلكه بايد انسان به تمام معنا در خدمت جامعه باشد و اگر دستش بسته است، باری به دوش بكشد و ناني را به در خانه اين و آن ببرد و اگر روزی ديد خدمت به جامعه، در ريشه كن كردن يزيدی است كه می‌خواهد همه چيز را از آن‌ها بگيرد، همه چيز‌ها را ر‌ها می‌كند و شجاعانه و بی‌باك و با نهايت جانبازی، اين حركت را از خود نشان می‌دهد.
▪️این سخنرانی در اسارت و جمع محدودی از اسرای اردوگاه تکریت ۵ روز دوشنبه ۳۱ مرداد ۱۳۶۷ برابر با ۱۰ محرم سال ۱۴۰۹ قمری ایراد گردیده است (به نقل از کتاب منشور پاکی و خدمتگزاری صفحه ۵۵۰)
https://eitaa.com/taakrit11pw65