تبلور اندیشه
شاید، نه! ماجرا از آنجا شروع شد که؛ حدود هفت سال پیش، دولت یازدهم و دوازدهم بر آن شد تا در راستای اصل دوم یعنی و ، مشکلات کشور را از راه مذاکره و دستیابی به توافقِ حل و فصل کند. رهبری نیز بر اساس قانون اساسی فرصت ویژه‌ای را در اختیار قرار داد تا دولتمردان جدید یک بار و تفکر را به عنوان راهکار اساسی برای برون رفت از مشکلات کشور به محک آزمون درآورند. او البته از همان ابتدا گفته بود، که ، و آمریکا و سران کشورهای اروپایی را می‌دانم. همانطور که سال پیش از و سخن به میان آورده بود. دولت‌مردان هم بدون فوت وقت! آستین‌ها را بالا زدند و با این اندیشه که وارد مذاکره با شدند. بر این اساس ما حاضر شدیم دربرابر پذیرش محدودیت‌های هسته‌ای -که حق مسلم ما بوده و هست- عادی سازی روابط تجاری را به چنگ آوریم. این توافقی و بر اساس تأمین منافع و خواسته‌های طرفین مذاکره بود. اکنون با گذشت شش سال از شروع مذاکرات و حدود دو سال از خروج یک‌طرفه آمریکا و فعال‌سازی این روزهای توسط اروپا، بر همه روشن شده است که آمریکا و اروپا در راستای -که جوهره نظام سلطه است- هدفشان از مذاکره، و تبدیل آن به یک بوده است. اما هدف ما از مذاکره چه بود؟ هدف ما از مذاکره بازگشت به تجارت جهانی و رهایی از نظام ناعادلانه تحریم‌ها از راه در سیاست خارجی و بازگرداندن به جامعه بود. الان مسأله این است که آن‌ها در برابر این عادی سازی چه بهایی از ما طلب کرده‌اند، و ما حاضریم چه بهایی را بپردازیم؟ پاسخ به این سؤال ساده است. آن‌ها از ایران یک عنصر مطیع و رام می‌خواهند. ایرانی که نباید به نظم جهانی (بخوانید بی عدالتی و نابرابری بین المللی) معترض باشد و علیه آن گام برندارد. ایرانی که نباید کاری به کار رژیم صهیونیستی داشته باشد. ایرانی که نباید به دنبال گسترش اندیشه مقاومت در منطقه و جهان باشد. آیا قانون اساسی و همان آن به ما چنین اجازه‌ای می‌دهد؟ بر اساس اصل دوم قانون اساسی هر گونه ستم‌گری و ستم‌کشی و سلطه گری و سلطه پذیری در این نظام منتفی است و یکی از اهداف نظام اسلامی و اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی است. همچنین بر اساس ، رئیس جمهور موظف است همه امکانات خود را برای نفی استبداد و خود کامگی و به کار بندد. سخن آخر بله مذاکره هم می‌تواند باشد، به شرطی که از انجام شود، نه همچون آن هم با . 📝 محمد مرادی ✅@tabalvor_andisheh
155 مشاهده