اضافهٔ تشبیهی تشبیهی است که در آن " مشبه " و "مشبه به" به هم اضافه شده باشند و در این صورت ادات تشبیه و وجه شبه، محذوف است. به اینگونه تشبیه در علم بیان، تشبیه بلیغ می‌گویند. اضافهٔ تشبیهی، یک ترکیب اضافی(مضاف + نقش نمای اضافه + مضاف الیه) است که در آن بین مضاف و مضاف الیه رابطهٔ شباهت و همانندی وجود دارد. مثال: چراغِ دانش: دانش مانند چراغ روشنگر است. دانش: مشبه چراغ: مشبهُُ به مانند: ادات تشبیه روشنگر: وجه شبه  در این تشبیه ادات و وجه شبه حذف شده می‌ماند مشبه و مشبه به که آنها را به هم اضافه می‌کنند که یک ترکیب اضافی درست می‌شود. به این نوع اضافه، اضافه تشبیهی می گویند 🔹معمولاً مشبه، به مشبه به اضافه می‌شود مانند: چشمهٔ معرفت گاهی مشبهُُ به، به مشبه اضافه می‌شود مانند: لبِ لعل  مثالهای دیگر: قدِ سرو: قد مانند سرو، بلند است. لعلِ لب : لب مانند لعل، سرخ است. هست " طومارِ دل " من  به درازای ابد برنوشته ز سرش تا سوی پایان: " تو مرو " مولانا طومارِ دل: اسم + نقش‌نمای اضافه + اسم بنابراین ترکیب اضافی داریم.  دل: مشبه طومار: مشبهُُ به دل همچون طومار است ، بنابراین اضافهٔ تشبیهی داریم. "درخت دوستی" بنشان که کام دل به بار آرد  "نهالِ دشمنی" برکن که رنج بی شمار آرد حافظ درخت دوستی: ترکیب اضافی  دوستی: مشبه، درخت: مشبه به درخت دوستی: اضافهٔ تشبیهی  نهالِ دشمنی: ترکیب اضافی  دشمنی: مشبه، نهال: مشبه به نهالِ دشمنی: اضافهٔ تشبیهی