‌ آدم گاهی نیاز به یه حامی داره ؛ به حرفای دلگرم کننده . براى وقتايى که داره تیکه‌های شکسته‌ی قلبشو چسب‌ میزنه . برای اون شب‌هایی که اشک‌‌ها میرسه به پشت پلک‌هاش اما وانمود میکنه که هنوز قادر به ایستادنه . براى تمام وقت‌هایی که آدم خالی از همه‌ چیزه و وحشتِ تنهایی سایه میندازه روی روحِ ناخوشش ، باید کسی رو داشت. کسی که پناه روز‌های سرد و یخ‌زده‌ی زندگیه و دست‌هاش نجاته برای رهایی‌ از منجلابِ نا امیدی و آغوشش خونه‌ست‌ . [ اون حامی برای من آقای امام حسینه :) ]