‌ ما آدم‌ها خودمان را از خودمان محروم کرده‌ایم . نمی‌دانم ، شاید تقصیر ما هم نباشد و زیستن در دنیای امروز ما را به جبر درگیر همه چیز کرده است اِلا خودمان ! ما آنقدر اسیر عادات و حوادث هستیم که گاه فراموش می‌کنیم در میان این شلوغی‌ها ، سری هم به خودمان بزنیم ؛ دنیای امروز با زرق و برق بخشیدن به افکار مادی ، ما را از خلوت محروم کرده است . چیزی که حواس‌مان به آن نیست این است که بدونِ خلوت ، روح کهنه و جسم خسته می‌شود . بدونِ خلوت ، آرام آرام شبیه به دنیای اطراف‌مان می‌شویم بی‌آنکه بخواهیم و حتی یک‌بار به آن فکر کرده باشیم ؛ خلوت ، دست ما را از دنیای شلوغ آدم‌ها بیرون می‌کشد ، تا دستی بر دل پر از غبارمان بکشد و فرصتی فراهم سازد تا خودمان باشیم و خدایمان . خدایی که از آنچه فکر می‌کنیم به ما نزدیک‌تر است 💙 . [ خدایی نزدیک‌تر از رگِ گردن ]