انسان یعنی همین، یعنی در سطح وظیفه زندگی کردن؛ چون این حیوان است که تمام مسائلش با غرایزش حل و فصل می شود، حتی امنیت و رفاه و نظم و عدالت را با غریزه تامین می کند. آن نظم و رفاه و عدالتی که در کندو حاکم است هنوز در جامعه انسانی در شکل های مختلف کمونیستی و سرمایه داریش، حکومت نکرده و نمی کند، مگر هنگامی که بشر از اسارت ها از ظلمات از هواها و حرف ها و جلوه ها آزاد شود و به عظمتی دست یابد که این حقارت ها او را به خود نگیرند. "و مگر هنگامی که بشر انسان شود." استاد علی صفایی حائری (غدیر ص ۲۳ ) ↫【بِ کانال ما در ایتا بپیوندید.҉ 】 ↬ ┄═❁[⚙]❁═┄Ꞝ ҉ ҉ʝօɨռ↷ ‌‌╭─────────•༊• ֍ 🇮🇷 ⃟⃟ ⃟ ↬♬『 دِلْنِوِشْتِـہ هٰاے بُـٓـــــــلُوٖغٌ..!』☕️⃢⃟🌱 @Bologh_Ain_sad ╰───────────────•༊•